Als een windhondje gaat lopen ... Lotte

Gepost in Nieuws

Op 20 november 2011 ging Lotte (vroeger Mocca genaamd) lopen. Voor elk windhondenbaasje en voor de meeste windhondenverenigingen, the worst nightmare ! Enkele van onze vrijwilligers die betrokken waren bij de zoekactie vertellen in hun eigen woorden wat er gebeurd is.

Zondagavond 20 november

Fran : Het begon zondagavond 20 november, een oproep om 22h. Nicole belde me op met de melding: 'Ik heb slecht nieuws over Lotte, ze is net gaan lopen. De leiband viel en ze is geschrokken van het poepzakhoudertje dat op de grond viel en is weggerend. Lotte was nog maar een week bij haar nieuwe baasjes. Wat nu ? Ik besloot mijn pyama te ruilen voor m'n kledij en belde ondertussen naar Anita op haar 'vaste lijn'... voor noodgevallen. Toen Anita bekomen was van de eerste shock gaf ze me bruikbare tips om daar ter plaatse toe te passen. Eénmaal ik toonbaar was sprong ik de auto in met Vigor en reed ik door de dikke mist naar Gentbrugge. Onderweg kreeg ik nog telefoon van Ingrid VN waarbij ze aanbood om ook te komen zoeken, dat vond ik geweldig!

Daar aangekomen zag ik een ontredderde Nicole en Ronny (baasjes van Lotte). Samen gingen we op pad en lieten hier en daar enkele van hun kledingsstukken achter op straat, om zo een bekende geur voor Lotte achter te laten, zodat ze hopelijk in de buurt bleef rondhangen en niet ging zwerven. Ook hier en daar eten achtergelaten en briefjes met de boodschap 'niet wegnemen, hond vermist en enkele telefoonnummers'. Na enige tijd zoeken kregen we een tip, ze zou gezien zijn aan een basketbalring in de buurt. Allen daarheen, Vigor's neus ging naar beneden en hij leek iets te ruiken. Helaas geen spoor meer van Lotte. We kamden verder de buurt uit met zaklampen, zelf de tuinen van de buurtbewoners gingen we zonder vrees in. De dichte mist maakte het ons ook niet gemakkelijker. Omstreeks 3h besloten we terug naar Lotte's thuis terug te keren om ons voor te bereiden op de volgende dag zoeken. Met de moed in de schoenen reed ik huiswaarts, verschillende vragen spookten door mijn hoofd: “Waar zou Lotte toch zitten? Hopelijk zit ze ergens beschut en vindt ze voedsel en drinken... Hopelijk duikt ze snel op en krijgen we een tip en is ze niet gewond....”

Ingrid VN : Het was zondagavond toen ik plots een berichtje kreeg van Anita met de boodschap: “Mocca is gaan lopen”. Ik kon het niet geloven toen ik het las en heb toen gebeld naar Anita. Een vreselijk gevoel is het als je bedenkt dat zo'n galgootje dat zo onzeker is nog ergens ronddoold in de kou en het noorden totaal kwijt is. Een mens mag het niet gedroomd hebben dat het met één van je eigen honden zou gebeuren. Ik dus ook de auto in tesamen met twee van mijn hondjes en hup naar Gentbrugge. Daar aangekomen zag ik Nicole in alle staten staan wenen en heb ik eerst geprobeerd om haar wat te kalmeren en eens te luisteren naar wat er juist was gebeurd. Fran was intussen al volop bezig met eten te leggen en kleding van Lotte's nieuwe eigenaars rond te leggen. Intussen was Anita thuis al bezig om een flyer te maken, een bericht op het blog te zetten en de vrijwilligers een mail te sturen met het slechte nieuws. Ik heb dan gebeld naar de politie om melding te maken van het feit dat Lotte weg was en ergens op de straten ronddoolde. We zijn dan met zijn allen nog de ganse buurt gaan uitspitten maar van Lotte geen enkel spoor. Het was echt koud die nacht en we maakten ons toch wel wat zorgen aangezien Lotte geen jasje aanhad en alleen ronddoolde in een omgeving die ze nog niet echt kende. Plots was er iemand die haar nog geen tien minuten geleden gezien had niet ver van Lotte haar nieuwe woonplaats. Met zijn allen naar daar en daar dan nog maar eens de ganse omgeving gaan uitspitten maar helaas geen enkel spoor van Lotte. Alles werd in zijn werk gezet om de volgende dag verder te zoeken. Moedeloos naar huis want van Lotte dus geen spoor. Een ganse nacht bijna niet geslapen om jezelf in de plaats van Lotte te stellen en te denken wat zou ik doen in haar plaats, waar zou ik naartoe gaan in een nog vreemde omgeving.

Maandag 21 november

Fran : Maandagmorgen, even snel een sms naar Nicole om te horen hoe het daar was en of er nieuws was, terwijl ik op weg was naar mijn werk. Nicole, Ronny en hun zonen hadden intussen al op veel plaatsen affiches opgehangen en ook zelf de taxi chauffeurs en de Lijn verwittigd. In de loop van de dag kregen we dan toch een tip van een lijnbuschauffeur die Lotte in Ledeberg had zien lopen. Ze kon een goede beschrijving geven dus in de namiddag na mijn werk met Vigor naar Ledeberg de straten, pleintjes, parkjes gaan uitkammen. Ook het park in de buurt van Lotte's woonst en de plaats aan het basketbalpleintje gingen Anita, Katja en ikzelf nog eens dubbelchecken. Dirk was op pad met Ronny en Nicole bemande de telefoon. Opnieuw geen spoor meer van haar. In de late namiddag werden we ‘afgelost’ door Danny, Ingrid VN en Pascal. Die zouden verder zoeken met de pillamp en de nachtkijker die Anita bij Daniel had opgehaald. Rond middernacht de zoektocht dan maar weer gestaakt en afspraken gemaakt voor de volgende dag. Extra vrijwilligers meldden zich spontaan aan, heel leuk om op zo'n team te kunnen rekenen en op die manier de continuïteit van de zoekactie te kunnen verzekeren.

Ingrid VN : Maandag werd Lotte dan gesignaliseerd in Ledeberg dus werd het gebied verder uitgekamt door ons allen en ook de omgeving rond haar huis.Wederom geen spoor van Lotte. Het was ook moeilijk zoeken want we werden beperkt in ons zicht door de dichte mist.

Dirk : Ik werd die maandagmorgen door iets gewekt, mijn gsm, die beneden in de living op de kast lag. Raar, zo vroeg op de morgen. Ik half slapend naar beneden, gevolgd door Corinne. Gemiste gesprekken en berichten, sommige al van s'nachts. Ik begin ze te lezen en was met verstomming geslagen. Snel een tas koffie, mijn kleren aan, rugzak met stratenplan, halsband, leiband, zaklamp en ik weet niet wat nog. De buurt in Gentbrugge kennende vreesde ik al het ergste (wat een drukke straten). Aangekomen bij Nicole en Ronny was iedereen druk bezig met zoeken niet wetende waar eerst te beginnen. Ik heb dan flyers meegenomen en ben erop uit getrokken, de hele wijk uitgekamt, affiches opgehangen, mensen aangesproken. Met Ronny nog maar eens het hele park afgelopen, tussen en onder alle struiken gezocht. Niets, niets, maar dan ook niets te vinden ...

Pascal : Maandag net voor de middag, kreeg ik telefoon van Dirk met de melding dat Lotte zondagavondwas gaan lopen. Ik was nog aan het werk maar gelukkig aan mijn laatste klant bezig, dus meteen daarna naar Gentbrugge gereden. Intussen ook Katja ingelicht via sms die dadelijk de mailbox nagekeken heeft en de email met extra info ontvangen had. Rond 15u toegekomen in Gentbrugge en smaen met de anderen beginnen zoeken. Mijn zoekactie rond 23u beeindigd omdat ik de volgende dag om 1u45 terug op moest staan voor t werk.

Dinsdag 22 november

Fran : Dinsdagmorgen 7h, ik sta in de douche als mijn man met de gsm komt aangelopen. Net te laat, oproep van Anita gemist. Ik bel onmiddellijk terug en krijg het verschrikkelijk nieuws dat er een sms is beginnen gekomen de voorbije nacht met de melding: “excuses, Lotte is aangereden op de Citadellaan, sorry”. Terugbellen naar het nummer bleek zinloos er werd niet opgenomen. Daarop mijn man de opdracht gegeven mijn 3 dochters naar school te brengen zodat ik richting Citadellaan kan rijden om te gaan kijken. Mijn auto aan de kant gezet, geen kleingeld voor de parkeerautomaat bij maar dat kon mij niet schelen, dan maar een boete. Op pure adrenaline ben ik de Citadellaan op en af beginnen lopen. Studenten aangesproken en voorbijgangers op weg naar hun werk. Aan de bushalte toch even de buschauffeur aanspreken of hij iets had opgemerkt op zijn route. De buschauffeur bleek zelf ook honden en katten te hebben en bood mij een rit aan tot aan de volgende halte om mee rond te kijken, zelf had hij niets gehoord of gezien die morgen. De rit leverde helaas niets op. Op m'n terugweg richting begin van de Citadellaan tussen en onder alle geparkeerde wagens. Onderhoudspersoneel van de stad Gent sprak ik aan, leveranciers van DHL, studenten, ... maar niemand kon me bruikbare informatie geven. Nicole en haar man waren ook onderweg maar zaten vast in het verkeer. Rond 11h terug telefoon van Anita, de sms bleek een studentengrap te zijn. De grond zakte weg onder mijn voeten.. Hoe kan iemand nu zo harteloos en wreed zijn om mensen die volop aan het zoeken zijn daar hun diertje dat ze doodgraag zien zoiets aan te doen. Terug richting Gentbrugge dus daar dit geen spoor was waar we op verder konden gaan. Toch maar even naar huis gegaan over de middag, even rusten en iets eten om op krachten te komen. Ondertussen even een telefoontje naar Sonja gedaan (opvanggezin Lotte) om te horen hoe zij met het nieuws omgingen en hen op de hoogte te houden. Lotte bleek een grote fan van boterhammen met smeerpaté te zijn en spontaan in de wagen te springen als de koffer open staat, gewapend met deze info trok ik opnieuw richting zoekactie. Vigor terug mee genomen als 'lokaas' en ter plaatse de groepjes opgesplitst om opnieuw te zoeken. De temperatuur bleek iets aangenamer en minder koud te zijn dan vorige nachten. Hopelijk is Lotte veilig. Iets na middernacht besloten we de zoekactie te stoppen voor die dag. Velen van ons waren inmiddels doodop ... fysiek en emotioneel, want buiten de zoekactie hadden velen van ons ook nog hun job en gezin uiteraard ! Maar opgeven dat kennen we niet ... Pascal die kwam recht van zijn werk mee zoeken en viel als het ware zelfs in slaap in de zetel bij Nicole en Ronny. Naar huis gaan wilde hij nog niet, want wat als er iemand zou bellen met een tip ... dan kon hij direkt gaan zoeken he !

Die nacht eindelijk goed nieuws, een uurtje nadat ik in mijn bed lag, kreeg ik een paar oproepen en smsjes dat Lotte zou gezien zijn. Ronny (het baasje van Lotte) sprong in z’n wagen en reed naar de plaats waar ze zou gezien zijn. Hij heeft toen met z'n eigen ogen Lotte gezien, ze zag er op het eerste gezicht goed uit, leek niet gewond enkel wat mager. Haar lokken en vangen lukte echter niet maar aan dit beetje goede nieuws trokken we ons allemaal op. De scenario's die we al hadden uitgesproken konden geschrapt worden, ze was dus niet ergens binnen genomen, hing nergens vast met haar halsband of leiband (die ze nog aan had) en bovenal ze leefde nog!

Ingrid VN : Dinsdagmorgend dan uiteindelijk een sms : lotte gevonden maar werd aangereden en ligt op de Citadellaan en dan denk je : het kan niet zijn en hoe erg is ze gekwetst, leeft ze nog. Het houdt je serieus bezig tot we te weten kwamen dat het hier om een ordiniare studentengrap ging. Een grap waar wij absoluut niet om konden lachen en heel boos om waren. Anita en Fran waren beiden in tranen uitgebarsten toen ze het vernamen ! Zoiets doe je toch niet want voor ons was Lotte niet zomaar ‘een hond’ maar ‘1 van onze galgokindjes’ , een prachtig diertje van vlees en bloed dat eindelijk in haar leven de kans kreeg om gelukkig te zijn. Tegen dat het dinsdagavond was, waren we met zijn allen serieus moedeloos want nog steeds nergens een spoor van Lotte en ook niemand die haar ergens gezien had (ondanks de vele affiches in Gentbrugge ?). Wat moet een mens op den duur nog denken. Allerhande senario's passeren de revue zoals iemand heeft haar binnen gepakt, ze hangt ergens vast met haar leiband, ze ligt ergens dood. God wat kunnen we toch doen om haar te vinden enwat zien we over het hoofd. Waar moeten we nog gaan zoeken. Moedeloos en met een heel zwaar hart terug naar huis ... met Lotte continue in onze gedachten en dan kom je thuis en zie je je eigen honden en besef je pas hoe snel iets verkeerd kan lopen.

Dirk : Dinsdagmorgen samen met Corinne en ons Marta (onze galgo), na het bewuste berichtje van het ongeval aan de Citadellaan in Gent terug naar daar gereden. Vol van emoties (je weet niet wat te verwachten) daar aangekomen, het hele park doorzocht, de Citadellaan, de buurt, weer niets te vinden. Dan maar terug naar Gentbrugge, opnieuw de wandelroute van Lotte en haar baasjes nagegaan. Het is verdomd moeilijk zoeken naar een klein naaldje in een hele grote hooiberg. We zijn dan verder gaan zoeken in Ledeberg, ze was daar s'nachts gezien door Ronny. Ik had ondertussen samen met Ronny al pens en andere voeding gaan halen en op verschillende plaatsen gelegd. Zonder resultaat terug naar huis gegaan terwijl de avondploeg van start ging.

Pascal : Dinsdag op t werk dadelijk gevraagd of ik na 1 rit al mocht stoppen en gelukkig was dit geen probleem. En zo kon ik dinsdag al rond 9u30u de zoekactie verder zetten. Dan was er wel dat ene smsje: lotte gevonden maar werd aangereden omgeving Citadelpark… NEE dit kan niet zijn, wat is er juist gebeurd dan ... ligt ze daar ? is ze gekwetst en gaan lopen ? Het hield me serieus bezig. En toen hoorden we dat hetr om een studentengrap ging. De korte nacht weegde zwaar door en ik begon de vermoeidheid echt te voelen. Zo heb ik mijn zoekactie beëindigd rond 15u, ben nog een uurtje standby gebleven door mij bij Ronny en Nicole even op de zetel te leggen in de hoop dat er nog een nuttige tip binnen kwam maar helaas, nog steeds nergens geen spoor van Lotte en ook niemand die haar ergens gezien had . God wat kunnen we toch doen om haar terug te vinden, waar moeten we gaan zoeken volledig Moedeloos terug naar huis met Lotte continue in gedachten

Woensdag 23 november

Fran : Ik had mezelf woensdag een rustdag voorgeschreven. Pascal, Dirk, Danny en ‘onze’ Rony, zouden ook gaan zoeken vandaag, dus ik wou even ‘bijkomen’. Maar ... na dit nieuws kon ik niet anders dan met Vigor terug op zoektocht te gaan. Op de plaats waar ze gezien was, was echter geen spoor meer van Lotte. Vigor's neus ging wel weer naar beneden en ik besloot naar mijn hond te luisteren. Ik volgde samen met hem een graswegel van ongeveer 1,5km die uitkwam op de parking van een winkel aan de Brusselsesteenweg. Er was een gat in de omheining en Vigor wou erdoor maar ik besloot hem niet meer te volgen. Het leek me weinig waarschijnlijk dat Lotte een open parking zou oplopen. Tegen 11h besloot ik huiswaarts te keren en de middag rustig met mijn kindjes door te brengen weliswaar met Lotte in gedachten, maar mijn lijf en hoofd waren zo moe dat ik besloot mij maar even in de zetel te nestelen. Het moet ergens tussen 15 en 16h geweest zijn toen ik het verlossende telefoontje kreeg van Nicole en nadien nog van Ingrid: Lotte was gevonden en ze hadden haar kunnen 'vangen'. Wat een opluchting, ze was gezond en wel op een bloedend voetzooltje en wondje in haar lies na. Eindelijk... Ben, de vader van Jeroen (adoptanten van onze Rosendo) was na zijn werk meteen doorgereden naar Gentbrugge. Hij had Lotte een paar keer gezien bij haar opvanggezin en een goede band met haar. Carine en Ben waren al van 5h ’s morgens wakker maar dat maakte hen niet uit ... Lotte moest gevonden worden, slapen kon later nog ! En gelijk hadden ze ... want op een bepaald ogenblik zagen ze Lotte en Ben ging op zijn hurken zitten met zijn armen open en riep ‘Mocca’ (omdat ze die naam beter kende) en ja hoor ... Lotte liep recht in de armen van Ben ! 1 kans uit de duizend ! Toen ik nadien vernam dat ze aan de parking was gezien waar ik Vigor niet meer heb gevolgd was ik eigenlijk best kwaad op mezelf. Maar het belangrijkst was dat Lotte veilig en wel terug thuis was.

Ingrid VN : Van dinsdag op woendagnacht eindelijk een serieuze sms van iemand die Lotte heeft gezien. Ronny heeft haar uiteindelijk op een afstand gezien van 20 meter en kon vaststellen dat ze dus nog leefde. Wat een verademing langs de ene kant en langs de andere kant was het nu de kunst om haar toch te kunnen pakken zonder haar verder op te jagen en haar in gevaar te brengen. Dus besloten we dat we misschien met een vangkooi moesten werken. Anita ging woensdagvoormiddag ergens een vangkooi ophalen en zou dan naar Gentbrugge doorrijden. Op woensdag in de late namiddag uiteindelijk het verlossende telefoontje van Nicole dat ze Lotte goed en wel hebben kunnen pakken. Joepie eindelijk is Lotte terug. Die woensdag was ik steendood moe en moest ik 11 uren werken maar door dat ene smske en de melding van Ronny dat hij ze heeft gezien, is het gelukt om die dag door te komen op klare adrenaline die door je aderen stroomt want er was nog hoop.

Dirk : Woensdagmorgen terug gaan zoeken, na een tijdje, een bericht : ze loopt op de Brusselse steenweg. Snel met Nicole en zoon Casper de auto in en zo snel mogelijk naar daar.

Geen hond te zien, toch niet ons weglopertje. Opeens ziet Casper twee mannen lopen, we rijden verder de steenweg af. Een nieuw bericht van een trambestuurder : er loopt een windhond richting Heusdenbaan. We hielden onze even niet aan de snelheidsbeperking en vlogen letterlijk als een sneltrein erop af. Daar dan aan een man inlichtingen gevraagd en idd bevestiging gekregen dat Lotte daar ergens liep. Wij reden verder en kwamen in Heusden aan maar geen Lotte gezien. Teleurgesteld keerden we om terug richting Gentbrugge. En dan zien we halverwege commotie aan de overkant van de weg. Ben, een goede vriend van Mocca haar opvanggezin, had haar kunnen pakken, of beter ‘ze liep recht in zijn armen’ !! Jawadde, ongelooflijk, iedereen met de tranen in de ogen van blijdschap.

Pascal : Nadat ik gehoord had dat Lotte gezien was in Ledeberg heb ik mijn baas gevraagd of ik ook die dag weer vroeger mocht stoppen. De hoeveelheid werk liet dit gelukkig toe, en het begrip was groot dus rond 10u was ik terug op post in ledeberg om de zoekactie verder te zetten. Maar de uren gingen alweer voorbij zonder nieuwe tips zonder aanwijzingen tot … iets na 15u zitten Ronny (koksijde) en ik even samen in de auto om nog eens heel de buurt rond te rijden,… plots telefoon yes Lotte zonet gezien. Ik belde Dirk en amaai het lawaai op de achtergrond verklapte al alles ! Maar toch kon ik het niet geloven ... en vroeg alsnog bevestiging dat ze Lotte hadden, dat ze veilig was ! Dat gevoel is echt zo ongeloofelijk ! Je haren komen recht omhoog staan, een echt kippevel moment en een ongelofelijke zucht van volledige ontlading ! Oef, Relax, Chill ... 'tis oke, we hebben haar !

Woensdag 23 november

Fran : Diezelfde avond toch nog eens langs gereden om met mijn eigen ogen Lotte te kunnen gaan 'bewonderen'. Wat fantastisch om haar te zien, wat vermagerd maar verder leek ze oké te zijn. Schuchter kwam ze met kleine pasje af om geaaid te worden, wat een lieverd toch! Nicole en Ronny man zagen er terug 'ontspannen' uit. Het mag gezegd, de zoektocht heeft een serieuze impact op iedereen gehad die mee is gaan zoeken. Positief blijven en de moed nooit verliezen, ook al is er geen spoor! Dat heb ik zeker en vast geleerd!

Ingrid VN : Na het werk, de auto in en gaan kijken naar Lotte want dan wil je haar persé met je eigen ogen zien en zeker zijn dat ze ok is. Niets zo mooi om te zien dat ze er ongeschonden vanaf gekomen is. Iedereen dolgelukkig met de goede afloop en iedereen die toen is gaan meezoeken hoopt dit nooit meer te moeten meemaken want op zo'n moment is het enkel die ene hond die continue door je hoofd spookt. We zijn allemaal een paar jaar ouder geworden op die paar dagen want je hebt enorm veel emoties en toch mag je die niet laten zien aan de adoptanten en moet je proberen sterk te zijn en te blijven voor hun. Het huilen stond ons vaak nader dan het lachen en hier en daar zijn er ook wel wat traantjes gevloeid bij ieder van ons. Maar het positieve van een voorval als dit is ... dat het echt wel een heel speciale band schept, met de baasjes van Lotte en met de mensen die mee zijn komen zoeken.

Dirk : We hebben haar dan in mijn auto gezet en zijn naar Nicole thuis gereden. Lotte kwam binnen en ging direkt naar haar mand. Wat een belevenis, na die vermoeiende dagen en voor sommigen ook nachten. Voor mij was het de tweede zoekactie (Suri) waar ik aan had deelgenomen en ook ik werd overmand door emoties, alsof het mijn eigen hond was.

Katja : Eindelijk was het dan zover, het verlossende telefoontje, ze was gevonden ! Wat een opluchting, de tranen sprongen in mijn ogen van blijdschap. Nu kan ik terug uitrusten en echt genieten van een goede nachtrust, want zolang Lotte niet gevonden was deed ik geen oog dicht. Ik lag steeds te piekeren over hoe en wat ... De zoektocht was afgelopen en we hadden echt veel geluk gehad want het was echt een drukke buurt waar Lotte was gaan lopen. Met de hulp van vele mensen is het toch tot een goed eind gekomen. De zaterdag na de zoektocht zijn we samen met Lotte en haar baasje gaan wandelen. Haar hondenvriendjes Gorka, Lao, Sandro en Martha gaven Lotte weer hernieuwd vertrouwen. En ondertussen hebben we weer fijne mensen leren kennen. Nicole en Ronny, het was een fijne zaterdag. Bedankt .

Anita : 's Avonds aangekomen in Gentbrugge (met een vangkooi in de auto :-)). Zeer blij om allemaal gelukkige gezichten te zien en de baasjes gerust te stellen dat ze Lotte mochten houden, want blijkbaar zaten ze toch een beetje op hete kolen daaromtrent ... Vreemd, want een ongeluk is een ongeluk en Nicole en Ronny hebben echt bewezen hoe graag ze Lotte zien en hoe erg ze het vonden wat er gebeurd was. Ook zij hebben tijdens de zoektocht alles op alles gezet en waren volledig uitgeput. En Mocca ... die begreep niet waar al die commotie vandaan kwam. Hier en daar ging ze wat knuffeltjes in ontvangst nemen en ze had ook al onmiddellijk haar buikje rond gegeten. Ons meisje was enkel een beetje vermagerd en had een wondje aan haar lies, wat met een beetje Vulketan gel zo opgelost is.

Tot slot

Fran : Lotte, ik bracht je mee uit Spanje dus je hebt zowieso een speciaal plaatsje in mijn hart. Vervolgens deed ik HET huisbezoekje voor jou waarbij we van een superthuis overtuigd waren. Dat uitgerekend jij, 'mijn Mocca' het hazepad koos greep me echt naar de keel. Ik ben dan ook superblij dat je terug Thuis bent en ga je zeker nog vaak opzoeken samen met je vriend Vigor! Je hebt een speciaal plaatsje in mijn hartje!

Ingrid VN : Het gevoel van onmacht toen we Lotte niet vonden, geen tips kregen en echt zochten ‘naar een speld in een hooiberg’ ... en ook de moedeloosheid na een paar dagen ... dat is iets wat gewoon niet met woorden te beschrijven valt. Dus lieve mensen allemaal, zorg ervoor dat jullie windekindjes goed zijn aangelijnd als je gaat wandelen, want een ongeluk is snel gebeurd en een ‘happy end’ zoals deze keer, is absoluut niet gegarandeerd !

Dirk : We mogen van geluk spreken dat alles goed is afgelopen en dat Lotte gezond en wel terug thuis is. En het moge gezegd : we hebben een fantastische groep vrijwilligers in onze vereniging, die van heinde en verre kwamen om te helpen zoeken. Aan allen die geholpen hebben een dikke proficiat en een dikke merci voor alles.

Anita : De volgende keer als 1 van onze partners in Spanje een ‘gestroomd galgo teefje’ voorstellen ter adoptie, ga ik toch eens 2 keer nadenken :-) Want ook ons Suri was een gestroomde Madame he ! De telefoon heeft hier 3 dagen roodgloeiend gestaan, mijn mailbox puilde uit (want ook de andere GAE zaken gingen gewoon door uiteraard). Ik voelde me soms een echte Octopus die constant aan het multitasken was ... handen en oren tekort ... Als er een windhondje gaat lopen is coordinatie echter zooo belangrijk ! De eerste uren en dagen zijn immers cruciaal. Dat we Lotte terug thuis hebben kunnen brengen, is te danken aan fantastisch teamwork ! Ook achter de schermen, want veel van de dagelijkse GAE zaken werden aan andere vrijwilligers ‘gedelegeerd’. De adoptanten Nicole en Ronny en hun zonen hebben echt alles gedaan wat ze konden, onze vrijwilligers die onvermoeibaar waren en zeker ook Jeroen, Ben en Carine. Ben is toch een beetje de Ster van het verhaal, want dankzij zijn ‘klik’ met Lotte, liep ze lekker warm en veilig in zijn gespreide handen. Hoe ongelooflijk is dat ! Dit is echt niet evident hoor want een galgootje op de dool is zeer snel gedesorienteerd en angstig ... ze laten zich niet zomaar pakken en zijn heel achterdochtig !!! Daarom is het ook zo belangrijk dat als een windhondje gaat lopen, dat de mensen (en honden) die haar/hem kennen, mee gaan zoeken.

Wat me ook zal bijblijven zijn de vele reacties en aanbiedingen om te komen helpen zoeken. We hadden al een hele planning klaar voor de komende dagen, om het vol te houden, om mekaar af te wisselen, want de vrijwilligers die er het dichtste bij woonden (Fran, Ingrid en Dirk) die waren inmiddels doodop ! Lieve mensen, we hopen dat dit verhaal een waarschuwing mag zijn voor jullie allen. Een ongeluk zit in een klein hoekje ... de eerste weken na adoptie is voorzichtigheid zeker geboden & voor de onzekere en angstige diertjes, is dubbel aanlijnen echt geen luxe maar een noodzaak ! Ik hoop oprecht dat dit het laatste verhaal op onze website gaat zijn over een windekindje dat is gaan lopen.