Yelma! Mijn mooie Spaanse !

Als kind droomde ik altijd al van honden, véééééél honden en met het ouder worden is het er niet beter op geworden!

Ik ben reeds de trotse eigenaar van 2 super mechelse herders, toen ik de advertentie las in het belang van limburg, nl galgo aid zocht mensen die een windhond wilden adopteren of die zich als adoptiegezin wilden opgeven, ik was zo nieuwsgierig dat ik eens een kijkje ging nemen op de website… dat was geen goed idee!

Bij het zien van dat rosse snoetje van Yelma was ik totaal verloren, ik begon de website te lezen van voor tot achter en terug en vulde met knikkende knieën het adoptieformulier in waarin ik me kandidaat stelde voor Yelma!

Hallo, mijn naam is Boris. Ik ben een galgo-reutje van ong. 2 jr ½ , en ik wil jullie vertellen over mijn leven, dat op 12 september 2009 een hele andere wending kreeg, en dit dankzij Galgo Aid.

Ik ben geboren in Spanje, en was ten dode opgeschreven, na een schamel leventje van amper 2 jaar. Letterlijk, ten dode opgeschreven, want ik was al geplaatst in een van de gevreesde dodingsstations. Door een mirakel, maar vooral dankzij ontzettend goeie vrijwilligers, nam mijn leven in september van vorig jaar plots een heel andere wending. Ik moest niet meer dood, ik mocht blijven leven!!

Galgo Aid zorgde ervoor, dat ik op 28 augustus 2009 een luchtdoop kreeg , dankzij de aktie ‘Vlieg een hond’. Hier in België kwam ik terecht bij opvangmama Elke, een gedreven madam, die denk ik, tegen elk dierenonrecht vecht. Het was eventjes wennen voor mij, die vrijheid ; maar vooral de aandacht en de liefde waren mij onbekend. Ik leerde vrij snel, en werd al vlug gecatalogeerd onder ‘een probleemloze hond’. En net op dat moment, dachten mijn baasjes aan een vriendje voor Emilio, alias ‘Milo’.

Hallo ik ben Samuga en ben dus een echte galga vanuit Spanje.
Mijn leven is daar geen al te goede tijd geweest.
Ik leefde samen met mijn 2 pupjes op een braak liggend stuk grond naast de autosnelweg in Spanje. Mijn pupjes had ik goed verstopt in een rioolbuis. Ik zocht uit alle macht eten voor mij en mijn pupjes wat niet makkelijk was met een manke achterpoot.
Er heeft namelijk iemand op mij geschoten toen ik eten uit een vuilbak wou nemen denk ik juist weet ik het niet meer alles van die tijd is een beetje een waas. Toen kwam er op een dag iemand die lieve en vriendelijke woordjes tegen mij zei maar toch vertrouwde ik het niet want mensen handen doen alleen maar pijn. Die persoon, Mateo van Arca de Noa, kwam 2 maanden lang elke dag eten en water brengen naar mij en mijn pupjes. Na 2 maanden had ik genoeg vertrouwen in Mateo om mij te laten vangen.

Hey Iedereen,

Hier ben ik dan met een verhaaltje over één van mijn eigen geadopteerde Gae-hondjes.
Ik was sinds een paar jaar reeds trotse eigenaar van 3 Galgo's en 1 Greyhound toen verleden jaar plots het noodlot toesloeg.
Mijn allereerste Galgootje " Serenita " werd een paar dagen voor het nieuwe jaar plots ziek, haar nieren lieten het afweten. De speciale dieetvoeding voor nierpatienten kon ze niet binnenhouden, dus ze moest al snel aan het infuus bij de dierenarts. Op 31 december 2008 moest ik gaan werken maar ik kon het niet laten om toch nog s'morgens heel vroeg te bellen om te vragen hoe het met haar was.