Het verhaal van Neo begint in Spanje ...
Na bewezen diensten voor zijn vorig baasje, een Spaanse jager,
wordt hij afgegeven aan het dodingsstation van Murcia waar hij na 10 dagen verblijf in de hel, zou 'ingeslapen' worden ...

Maar gelukkig voor Neo, wordt hij uit het dodingsstation gehaald door de vrijwilligers van Arca de Noa en worden zijn foto's doorgestuurd naar Galgo Aid Europe voor adoptiebemiddeling.

In december 2009 krijgt Neo een vliegticket naar een beter leven en gaat hij in opvang bij één van onze opvanggezinnen. In geen tijd verovert Neo het hart van zijn opvangmama, een echte podencomadame die toch voor ons galgootje Neo zwicht. In het opvanggezin laat Neo zich van zijn beste kant zien en hij kan het goed vinden met de andere honden, zelfs als hij wordt uitgedaagd, blijft hij rustig en kijkt hij de andere kant op.

Als je gek bent van honden, dan bezoek je vaak de site Pets, allé ik dan toch…

Ook al doet het zoveel pijn te zien hoeveel honden weer eens een nieuwe plekje zoeken, hoeveel honden weer eens gedumpt, verwaarloosd of mishandeld zijn. Toch kan ik het niet laten om eens rond te speuren achter een zieltje dat eruit springt…
Begin november 2009 was het weer zover, 1 bepaald zieltje dat bij me bleef rond spoken, me van streek bracht en dat men hartje meteen veroverde. Podenco’s zijn mijn leven en ziel geworden en dan Merci, ze was echt het mooiste wat ik ooit zag. Ze was zwervend gevonden, graatmager met niet veel overschot maar voor de rest was ze ok. Ze was niet bang en niet gewond, dus ik dacht die maakt wel kans.

Hallo, ik (Gwen) weet nog dat ze hier een huisbezoek kwamen doen voor een opvangerke van GAE, om te kijken of we in aanmerking kwamen als opvanggezin. En ja ik weet ook nog heel goed dat ik heel hard geroepen heb "ikke ne galgo, zo'n smalle rat, nooit, ik ben een retrievermadam" Ergens is het echter fout gelopen en intussen hebben we verschillende galgo's, een grey en een podenco, ons Nikita.

Bij onze eerste lading opvangertjes zou Nikita (toen nog Anika) bijgezeten hebben, maar ze werd geadopteerd voor ze in opvang kon komen. Op onze eerste wandeling van GAE kregen we Nikita dan toch eindelijk in het echt te zien en wat vond Sjoerd (mijn vriend) haar toen al mooi.
Een paar weken later, kregen we de vraag of we Nikka niet wilden opvangen omdat ze afgestaan werd wegens verlatingsangst. Hier moesten we geen seconde over nadenken en we stemden er onmiddellijk mee in. Van verlatingsangst was bij ons geen spoortje te bekennen en zelfs de bench training ging heel vlot.

Are you podenco minded ?

Ik ben een adoptiehond, gitzwart, vier witte sokken, witte staartpunt, staande flappers en amberkleurige kijkers ...
I ben een podenco mix ...
Ik beschik over een onuitputtelijke energie ... mijn 'mens' is 100 % sportief en ik 200 % ...
Ik ben dol op hoog- en verspringen, achtervolgings- en bespringingstechnieken ...
Ik ben creatief met kranten, kussens en speeltjes ...
Ik hou van orde en netheid, schoenen en dekens krijgen steeds een andere plaats ...
Ik hou mijn 'mens' nauwlettend in het oog, wil alles zien en meedoen ...

Yelma! Mijn mooie Spaanse !

Als kind droomde ik altijd al van honden, véééééél honden en met het ouder worden is het er niet beter op geworden!

Ik ben reeds de trotse eigenaar van 2 super mechelse herders, toen ik de advertentie las in het belang van limburg, nl galgo aid zocht mensen die een windhond wilden adopteren of die zich als adoptiegezin wilden opgeven, ik was zo nieuwsgierig dat ik eens een kijkje ging nemen op de website… dat was geen goed idee!

Bij het zien van dat rosse snoetje van Yelma was ik totaal verloren, ik begon de website te lezen van voor tot achter en terug en vulde met knikkende knieën het adoptieformulier in waarin ik me kandidaat stelde voor Yelma!

Hallo, mijn naam is Boris. Ik ben een galgo-reutje van ong. 2 jr ½ , en ik wil jullie vertellen over mijn leven, dat op 12 september 2009 een hele andere wending kreeg, en dit dankzij Galgo Aid.

Ik ben geboren in Spanje, en was ten dode opgeschreven, na een schamel leventje van amper 2 jaar. Letterlijk, ten dode opgeschreven, want ik was al geplaatst in een van de gevreesde dodingsstations. Door een mirakel, maar vooral dankzij ontzettend goeie vrijwilligers, nam mijn leven in september van vorig jaar plots een heel andere wending. Ik moest niet meer dood, ik mocht blijven leven!!

Galgo Aid zorgde ervoor, dat ik op 28 augustus 2009 een luchtdoop kreeg , dankzij de aktie ‘Vlieg een hond’. Hier in België kwam ik terecht bij opvangmama Elke, een gedreven madam, die denk ik, tegen elk dierenonrecht vecht. Het was eventjes wennen voor mij, die vrijheid ; maar vooral de aandacht en de liefde waren mij onbekend. Ik leerde vrij snel, en werd al vlug gecatalogeerd onder ‘een probleemloze hond’. En net op dat moment, dachten mijn baasjes aan een vriendje voor Emilio, alias ‘Milo’.