14 februari 2010 kwam Hansel aan op Zaventem. Zoals verwacht was hij heel bang, we hadden dit al vernomen van onze collega's van Arca de Noa te Albacete. Maar, we wilden Hansel toch een kans geven, ook al wisten we dat hij wat meer tijd nodig zou hebben.

Langzaam maar zeker, heel traag, stapje voor stapje, begon Hansel een beetje meer zelfvertrouwen te krijgen. Eerst had hij extreme verlatingsangst, maar dit werd door Daniella zijn opvangmama, stilletjes aan opgebouwd. Eerst een kwartiertje alleen, dan een half uurtje ... echt alleen was hij nooit, maar steeds in het gezelschap van zijn hondenvriendjes.

Tijdens wandelingen kon Hansel nog enorm schrikken, 1 keer was hij zowaar uit zijn tuigje geraakt ! Gelukkig had hij (uiteraard) nog een halsband aan en kon hij dus niet ontsnappen. Daniella en Willy lieten niets aan het toeval over en omringend Hansel met liefde en gaven hem een stabiele basis. Hansel ging mee naar evenementen en leerde nieuwe dingen. In het begin had hij angst voor kinderen, omdat hij het niet kende ? omdat hij er slechte ervaringen mee had ? We weten het niet ... maar na wat extra aandacht van Sari en de rustige omgang met de kleinkinderen van Daniella en Willy, zag Hansel dat kinderen ook lief kunnen zijn en dat er geen reden is om bang voor ze te zijn.

Hallo. We zijn al lang dierenvrienden en hadden vroeger in ons ouderlijk huis ook al honden gehad. We woonden ondertussen al ongeveer 7 jaar samen en hadden ongeveer een jaar en half ons eigen huisje gekocht, dus dachten we eraan om een hond in huis te nemen.

We hadden al gehoord hoe erg de situatie in Spanje is met de windhondjes. Op de kerstmarkt hier in Hamme (geloof december 2OO7) kwamen we voor het eerst in contact met Galgo Aid. Vanaf toen hield ik regelmatig de site in het oog maar in ons huurappartement mochten we nog geen dieren houden dus nog even moeten wachten op ons eigen stekje.

In augustus / september 2009 was het zover. We hadden eerst ons oog laten vallen op Boris maar hiervoor waren we net te laat, dus bleven we verder kijken. En opeens was hij daar, Gorka. Een prachtige galgokruising pup van 5 maanden oud, gevonden in een vuilniscontainer. Hij zat in opvang bij Gwen en Sjoerd

We namen direct contact op met Galgo Aid en 2 dagen nadien kwam men al een huisbezoekje doen. Alles was in orde en de volgende dag kregen we al een telefoontje dat we hem mochten adopteren. We waren supergelukkig en de volgende dagen duurden oh zo lang.

6 februari 2010, een spannende en hoopvolle dag! We mogen ons Alba gaan afhalen op Zaventem. De laatste week sliep ik niet goed, ik was zo nieuwsgierig naar dit hondje, ze had sprekende oogjes op de foto’s vanuit Spanje, een vragende blik, net alsof ze wou zeggen, “aub, adopteer me, want ik voel me zo verlaten en eenzaam!”

Die dag waren we op post om 12.40 op de luchthaven, op de eerste rij, pal tegenover de uitgang waar de passagiers en uiteindelijk de hondjes van vlucht JAF6004 de hall zouden binnen komen… Telkens die deur open ging, kreeg ik een krimp in m’n hart, en plots was het zover, een eerste flightbox op karretje deed z’n intrede, vreugde alom, want het bleek ons Alba te zijn, de traantjes sprongen in m’n ogen… Zo vlug we konden, gingen we gaan zien in de box, ze keek ons wat versuft maar nieuwsgierig aan, ze had nog mooiere oogjes dan op de foto’s, net een jong reetje!

Hallo, ik ben Beto, een mooie grote spierwitte galgo reu van ongeveer 10 jaar.

Ik werd door de vrijwilligers van Kimba met open armen ontvangen, ook al ben ik al zo oud en heb ik Leishmania. Ze wilden me toch nog een paar goede jaren geven in het asiel, na een leven van honger en ontbering. Dat ik geen goede thuis meer zou vinden dat stond vast, want op mijn leeftijd en met Leishmania ... 't ja, dan willen ze je gewoon niet meer.

En toen ... toen kwam er bezoek uit Belgie, december 2010. Een klein maar precies pittig madameke werd door ons allen hartelijk begroet toen ze onze patio opwandelde. Ze nam rustig de tijd om ons te aaien en sprak lieve zachte woordjes. Ik had sommige honden horen vertellen dat ze galgo's kwam halen om mee naar Belgie te nemen, voor een beter leven.

Het verhaal van Neo begint in Spanje ...
Na bewezen diensten voor zijn vorig baasje, een Spaanse jager,
wordt hij afgegeven aan het dodingsstation van Murcia waar hij na 10 dagen verblijf in de hel, zou 'ingeslapen' worden ...

Maar gelukkig voor Neo, wordt hij uit het dodingsstation gehaald door de vrijwilligers van Arca de Noa en worden zijn foto's doorgestuurd naar Galgo Aid Europe voor adoptiebemiddeling.

In december 2009 krijgt Neo een vliegticket naar een beter leven en gaat hij in opvang bij één van onze opvanggezinnen. In geen tijd verovert Neo het hart van zijn opvangmama, een echte podencomadame die toch voor ons galgootje Neo zwicht. In het opvanggezin laat Neo zich van zijn beste kant zien en hij kan het goed vinden met de andere honden, zelfs als hij wordt uitgedaagd, blijft hij rustig en kijkt hij de andere kant op.

Als je gek bent van honden, dan bezoek je vaak de site Pets, allé ik dan toch…

Ook al doet het zoveel pijn te zien hoeveel honden weer eens een nieuwe plekje zoeken, hoeveel honden weer eens gedumpt, verwaarloosd of mishandeld zijn. Toch kan ik het niet laten om eens rond te speuren achter een zieltje dat eruit springt…
Begin november 2009 was het weer zover, 1 bepaald zieltje dat bij me bleef rond spoken, me van streek bracht en dat men hartje meteen veroverde. Podenco’s zijn mijn leven en ziel geworden en dan Merci, ze was echt het mooiste wat ik ooit zag. Ze was zwervend gevonden, graatmager met niet veel overschot maar voor de rest was ze ok. Ze was niet bang en niet gewond, dus ik dacht die maakt wel kans.