Hallo, ik (Gwen) weet nog dat ze hier een huisbezoek kwamen doen voor een opvangerke van GAE, om te kijken of we in aanmerking kwamen als opvanggezin. En ja ik weet ook nog heel goed dat ik heel hard geroepen heb "ikke ne galgo, zo'n smalle rat, nooit, ik ben een retrievermadam" Ergens is het echter fout gelopen en intussen hebben we verschillende galgo's, een grey en een podenco, ons Nikita.

Bij onze eerste lading opvangertjes zou Nikita (toen nog Anika) bijgezeten hebben, maar ze werd geadopteerd voor ze in opvang kon komen. Op onze eerste wandeling van GAE kregen we Nikita dan toch eindelijk in het echt te zien en wat vond Sjoerd (mijn vriend) haar toen al mooi.
Een paar weken later, kregen we de vraag of we Nikka niet wilden opvangen omdat ze afgestaan werd wegens verlatingsangst. Hier moesten we geen seconde over nadenken en we stemden er onmiddellijk mee in. Van verlatingsangst was bij ons geen spoortje te bekennen en zelfs de bench training ging heel vlot.

Are you podenco minded ?

Ik ben een adoptiehond, gitzwart, vier witte sokken, witte staartpunt, staande flappers en amberkleurige kijkers ...
I ben een podenco mix ...
Ik beschik over een onuitputtelijke energie ... mijn 'mens' is 100 % sportief en ik 200 % ...
Ik ben dol op hoog- en verspringen, achtervolgings- en bespringingstechnieken ...
Ik ben creatief met kranten, kussens en speeltjes ...
Ik hou van orde en netheid, schoenen en dekens krijgen steeds een andere plaats ...
Ik hou mijn 'mens' nauwlettend in het oog, wil alles zien en meedoen ...

Yelma! Mijn mooie Spaanse !

Als kind droomde ik altijd al van honden, véééééél honden en met het ouder worden is het er niet beter op geworden!

Ik ben reeds de trotse eigenaar van 2 super mechelse herders, toen ik de advertentie las in het belang van limburg, nl galgo aid zocht mensen die een windhond wilden adopteren of die zich als adoptiegezin wilden opgeven, ik was zo nieuwsgierig dat ik eens een kijkje ging nemen op de website… dat was geen goed idee!

Bij het zien van dat rosse snoetje van Yelma was ik totaal verloren, ik begon de website te lezen van voor tot achter en terug en vulde met knikkende knieën het adoptieformulier in waarin ik me kandidaat stelde voor Yelma!

Hallo, mijn naam is Boris. Ik ben een galgo-reutje van ong. 2 jr ½ , en ik wil jullie vertellen over mijn leven, dat op 12 september 2009 een hele andere wending kreeg, en dit dankzij Galgo Aid.

Ik ben geboren in Spanje, en was ten dode opgeschreven, na een schamel leventje van amper 2 jaar. Letterlijk, ten dode opgeschreven, want ik was al geplaatst in een van de gevreesde dodingsstations. Door een mirakel, maar vooral dankzij ontzettend goeie vrijwilligers, nam mijn leven in september van vorig jaar plots een heel andere wending. Ik moest niet meer dood, ik mocht blijven leven!!

Galgo Aid zorgde ervoor, dat ik op 28 augustus 2009 een luchtdoop kreeg , dankzij de aktie ‘Vlieg een hond’. Hier in België kwam ik terecht bij opvangmama Elke, een gedreven madam, die denk ik, tegen elk dierenonrecht vecht. Het was eventjes wennen voor mij, die vrijheid ; maar vooral de aandacht en de liefde waren mij onbekend. Ik leerde vrij snel, en werd al vlug gecatalogeerd onder ‘een probleemloze hond’. En net op dat moment, dachten mijn baasjes aan een vriendje voor Emilio, alias ‘Milo’.

Hallo ik ben Samuga en ben dus een echte galga vanuit Spanje.
Mijn leven is daar geen al te goede tijd geweest.
Ik leefde samen met mijn 2 pupjes op een braak liggend stuk grond naast de autosnelweg in Spanje. Mijn pupjes had ik goed verstopt in een rioolbuis. Ik zocht uit alle macht eten voor mij en mijn pupjes wat niet makkelijk was met een manke achterpoot.
Er heeft namelijk iemand op mij geschoten toen ik eten uit een vuilbak wou nemen denk ik juist weet ik het niet meer alles van die tijd is een beetje een waas. Toen kwam er op een dag iemand die lieve en vriendelijke woordjes tegen mij zei maar toch vertrouwde ik het niet want mensen handen doen alleen maar pijn. Die persoon, Mateo van Arca de Noa, kwam 2 maanden lang elke dag eten en water brengen naar mij en mijn pupjes. Na 2 maanden had ik genoeg vertrouwen in Mateo om mij te laten vangen.

Hey Iedereen,

Hier ben ik dan met een verhaaltje over één van mijn eigen geadopteerde Gae-hondjes.
Ik was sinds een paar jaar reeds trotse eigenaar van 3 Galgo's en 1 Greyhound toen verleden jaar plots het noodlot toesloeg.
Mijn allereerste Galgootje " Serenita " werd een paar dagen voor het nieuwe jaar plots ziek, haar nieren lieten het afweten. De speciale dieetvoeding voor nierpatienten kon ze niet binnenhouden, dus ze moest al snel aan het infuus bij de dierenarts. Op 31 december 2008 moest ik gaan werken maar ik kon het niet laten om toch nog s'morgens heel vroeg te bellen om te vragen hoe het met haar was.