Het verhaal begint op 6 oktober 2003. Toen werd ik, Lisa, geboren. Al vanaf iets na mijn geboorte was ik gefascineerd en geïnteresseerd in dieren. Mijn oma had twee honden waarmee ik heel veel bezig was en heel graag mee ging wandelen. Mijn interesses wisselden door de jaren maar mijn liefde voor honden verminderde niet. Regelmatig kwam de vraag of ik een hondje kreeg. We keken af en toe eens naar het aanbod van de omliggende asielen maar verder dan dat kwam het niet. Mama en papa waren bang voor de problemen die een hond met zich mee zouden brengen. Intussen verhuisden we naar een appartement daar we een huis lieten bouwen. We hadden plots veel tijd. Wilden we echter iets doen, dan waren we verplicht om naar buiten te gaan. Waarom dan geen hondje in huis nemen? Dat was misschien een goede reden om naar buiten te gaan en te bewegen. We gingen naar een asiel daar papa geen puppy wilde maar een ‘afgedankte’ hond wilde helpen. Het bezoek aan het dierenasiel viel echter tegen. De mensen waren weinig realistisch en vonden dat de hond ’s nachts op het bed moest liggen waardoor papa er met een slecht gevoel buiten ging.

Hoe het voor ons allemaal begon…

Het werd voor ons al snel duidelijk dat wij niet zonder een extra leventje in huis konden na onze grote stap om te gaan samenwonen in het begin van deze zomer. De stilte en het gebrek aan levendigheid heeft onze Ayla meer dan verwacht ingevuld en we genieten elke dag van haar aanwezigheid, knuffels, kusjes en zottigheid!

Vastberaden om een lieverd een tweede kans te geven gingen we via het internet op zoek naar dat speciale wezentje….Ons Ayla…amai die sprong er nogal uit…met haar brede glimlach en haar stralende ogen wisten we meteen dat zij diegene was waar wij wilden voor gaan.

We keken er enorm naar uit om je een eerste keer te ontmoeten en toen die dag aanbrak hebben we gemerkt hoe liefdevol jouw opvanggezin met jou was. 

Ik, Sandra, ben altijd al een hondenliefhebster geweest maar in de loop van de jaren groeide mijn interesse voor de windhonden. Met afgrijzen las ik regelmatig al eens iets over de mishandelingen van windhonden in Spanje. Tot we op een zaterdag in augustus 2007 kennismaakten met de vrijwilligers van Galgo Aid, op hun infostand aan de Meir te Antwerpen. Na wat vragen te hebben gesteld, info en foldertje gekregen te hebben gingen we toch wel een beetje opgewonden naar huis ... Eens thuis volgde er al snel overleg met mijn man Danny want we wilden heel graag een dier in Nood helpen. Zodoende zijn we dus een paar weken later overgegaan tot adoptie van onze eerste Spanjaard ... en wat voor eentje ! Een galgomix puppy van 12 weken oud, “ons” Mocosa of Mowgli !

Eerlijk gezegd ... we hebben er in het begin serieus wat opvoedwerk aan gehad ! Ik denk dat er soms zelfs “groen” haar op ons hoofd groeide ! Ons mixje was een halve podenco en die vraagt wat meer aandacht en opvoeding dan een andere puppy, we hebben er veel tijd aan gespendeerd, maar….. toegegeven, het was de moeite en we kunnen haar ondertussen absoluut niet meer missen.

Cindy, Sally (nu Nina) haar adoptiemama vertelt : Ik heb altijd al graag windhonden gezien maar net zoals veel mensen dacht ik altijd dat een winhond uuuuren moet kunnen wandelen of een mega grote tuin nodig heeft om zich in uit te leven. Toen ik de Galgo ontmoette van een vriendin was ik op slag verliefd. Vooral die zachte blik en lieve, rustige houding raakten me. Ik was echt verbaasd te zien hoe rustig deze hond was in huis. En mijn verbazing werd nog groter toen ik hoorde dat haar hond genoeg had aan een dagelijkse wandeling van een half uurtje tot een uur en dat een keer 5 minuten gek doen en spelen in de tuin voldoende waren om de rest van de dag een rustige hond in huis te hebben. Zo begon het bij mij echt wel te kriebelen om er zelf ook ééntje te adopteren!

Baasje Brit vertelt : Verleden jaar in december moesten we 1 van onze honden laten inslapen wegens terminale ziekte. Om die leegte op te vullen wilden we toch na een paar maanden kijken voor een nieuwe puppy. In het paasweekend zijn we dan naar Beestjes en Baasjes geweest om daar eens rond te kijken.

Onze belangstelling ging dan onmiddellijk naar de stand van GAE waar Anita ons uitvoerig inlichtingen gegeven heeft over het lot van deze honden in Spanje . Wij waren onmiddellijk geïnteresseerd in deze lieve honden waarvan ze er een paar mee hadden . Eenmaal terug thuis hebben we ons aan de pc gezet en op de site van GAE gekeken naar nog meer info en welke honden er ter adoptie waren . Aangezien onze hond een reu is ging onze voorkeur uit naar een teefje die kon omgaan met kinderen , katten en andere dieren. Ons oog viel op Tizona . Na er nog een paar dagen over nagedacht te hebben namen we de beslissing om Tizona te adopteren .

Nu kon het niet snel genoeg meer gaan ! Adoptiemail verstuurd en twee dagen later kregen we telefoon van Francesca om te zeggen dat er iemand op huisbezoek zou komen . De zaterdag daarop kwam Michel het huisbezoek afleggen. Nu werd ik nog nerveuzer , wat eigenlijk niet nodig was want Francesca belde ons de dag nadien om te zeggen dat we met Tizona mochten kennis maken bij de onthaalouders .

Gala haar verhaal begint in Spanje, een klein bang verlaten pupje ... dat gelukkig bij de vrijwilligers van het asiel van Arca de Noa te Albacete terechtkomt.

9 april is het dan zover, Gala krijgt een vliegticketje naar Belgie en mag eventjes bekomen in opvang.

Vrijdag 30 april 2011 was het zover, mijn nieuwe baasjes mochten mij, de kleine spruit, bij opvangmama Ingrid ophalen te Lier.

Vol ongeduld en nieuwsgierigheid zat ik te wachten op het baasje. Rond half elf was het dan eindelijk zover ... eerst werd er nog wat uitleg en info uitgewisseld en het adoptiecontract verder afgerond, betreffende ikke, de kleine spruit Gala, de adoptiepup :-) Het afscheid was toch een beetje emoioneel, maar gelukkig kreeg ik nog tal van leuke kadootjes van mijn opvangmama o.a. lekkere brokjes, speeltjes en bullenpezen.