Oktober 2011 kwam Binaca aan in Belgie en verbleef ze tijdelijk bij een opvanggezin.

Dolores of Lore verteld :

Het wordt stilaan tijd dat ik eens iets van me laat horen, want ondertussen woon ik al bijna een jaar bij mijn vrouwke en Eliesje ! Ik heb het hier ontzettend naar mijn zin – ik heb de beste zetel in de living weten te bemachtigen. De ganse ochtend lig ik daar te soezen, ik kom er alleen uit als er iets lekkers te rapen valt. Vroeger vergaten ze al eens iets op te bergen, en dan kon ik het stiekem pikken en opeten, maar ze hebben me door, denk ik … De laatste tijd is er niks meer te vinden in de keuken, alhoewel ik onlangs zo’n vreemd ding gevonden had dat het vrouwke soms op haar neus zet. Waarom ze dat doet (of beter gezegd deed) weet ik niet ! In ieder geval ik heb er mijn tanden eens ingezet en het vrouwke was verdorie boos L Hoe kan dat nu ?

Anna en Remi vertellen :

Als klein kind, en zoals elk kind zaagde ik vroeger voor een hond thuis. En als enig kind had ik nood aan een maatje. Een beetje later adopteerden we een kruising labrador waar ik lief en leed mee deelde tot mijn 16de en met ongelooflijke pijn afscheid van moest nemen.

We hadden zoveel verdriet dat we thuis besloten om geen hond meer te nemen, te veel verdriet achteraf vonden we.

Ik studeerde af in het middelbaar en ging verder studeren. Mijn vriend ging natuur- en bosbeheer studeren en ik dierenzorg, in onze vrije tijd waren we altijd aan het wandelen en bezig met de natuur en dieren.

Jaren later begon het terug te kriebelen. Ik ben veel thuis voor school en ga veel wandelen en in de stad mogen honden in veel winkels binnen... dus waarom niet terug hondje nemen? Een hondje die een gouden mandje zoekt?

Ik herinner me nog heel goed toen ik Magra (inmiddels omgedoopt naar Patrasche maar ik zal ze in dit verslag om gemakshalve Magra noemen) op woensdag 6 oktober 2010 bij haar opvanggezin Gwen en Sjoerd heb opgehaald.

Ik reed er met gemengde gevoelen naar toe want thuis had ik een roedel die het goed met elkaar kon vinden, bestaande uit Erko, mijn Amerikaanse stafford, vier poezen en Biko de roodstaartpapegaai, die het gewoon was om alle dagen uit zijn kooi te komen en in huis rond te vliegen. Hij denkt dat hij de baas is, daagt de andere dieren allemaal uit en als ze te dicht komen valt hij ze aan. Ze hebben allemaal respect voor hem maar ik vroeg me af hoe Magra zou reageren. Met Erko had ze reeds vroeger contact gehad en dat was goed verlopen.

21 oktober, mijn lieve Duende is overleden. Mijn Duende-ke, mijn schatje, mijn o zo bange hondje die veranderd was in een echte deugniet… Eventjes geen nieuwe hondjes meer voor mij, heel veel verdriet en ik had nog Fiona. Ook zo’n grote schat…

Fiona begon te wennen aan het alleen zijn, ze begon weer te crossen in de tuin, kwam weer opgewekt, voor haar was het weer goed en het baasje blij natuurlijk om terug de “oude” Fiona terug te zien.

Na een halfjaar toch nog eens surfen van de ene site naar de andere site, gewoon, zomaar eens ;-) , overal zijn ze, de hondjes die een huisje zoeken, heel veel leukerds, grappige, deze-ziet-er-zo-lief-uit, mooie… Van alle soorten en maten.

Met mijn vorig galgoteefje Alfa bezocht ik reeds oudjes in het Salvatorrusthuis. Maar in de lente van vorig jaar is ze jammer genoeg reeds op de ouderdom van 9 jaar overleden aan de gevolgen van Leishmania.

Lang ben ik evenwel niet zonder windekindje gebleven. In augustus 2012 vond ik Yzar op de website van Galgo Aid. Het was want men kan zeggen "liefde op het eerste gezicht". Yzar verbleef in opvang in Belgie. Bij de kennismaking bleek dat ze toch nog een beetje timide maar mijn jarenlange ervaring als honden (mensen) opvoeder en het feit dat zij zich uit zichzelf herstelde, deed mij er toe besluiten haar een kans te geven. Binnen de kortste keren werd Yzar mijn beste maatje. Na een drietal weken aan mekaar te wennen en met haar nieuwe omgeving op een rustige manier kennis te hebben gemaakt, besloot ik dat de tijd rijp was om haar het rusthuis eens te laten ontdekken.

Hallo, Ik ben Amy en dit is mijn verhaal met een happy end dat begint in Spanje ...

Net zoals zovele galgootjes op het einde van het jachtseizoen, was ik niet langer gewenst. Gelukkig voor mij kwam ik terug bij Arca de Noa en stelde Mateo me voor aan Galgo Aid Europe. Zo maakte ik al snel de reis naar Belgie en mocht ik de kneepjes van het 'familie honden vak' leren bij Lily en Rony te Koksijde, mijn opvanggezin. Bij Lily en Rony had ik ook veel hondenvriendjes en met Ralf kon ik lekker ravotten maar ook heerlijk dicht naast mekaar liggen luieren.

Reeds een paar weken later kwamen mijn nieuwe mama en papa mij bezoeken, samen met Kenzo, die mijn nieuwe broertje zou worden.