Een tijdje terug rees het plan bij mij en mijn echtgenoot om een tweede hond in huis te halen we hadden al reeds een hondje Jacky, twee katers Felix en Rostie en onze dwergpapegaai Num Num. We waren al redelijk snel eruit dat het geen puppy moest zijn maar een volwassen hond want daar zijn er veel van op zoek naar een gouden mandje zoals dat heet, we wilden dan ook graag er eentje uit spanje in huis nemen want we hadden al vaak gehoord en gelezen van het leed dat de hondjes daar moeten doorstaan.

En zo kwam het dus dat toen ik op zekere dag aan het rondsurfen was terechtkwam op de site van Galgo Aid Europe vzw. Tijdens mijn bezoek aan de site kwam ik dan ook terecht bij de hondjes ter adoptie en daar viel mijn oog direct op de kleine guitige Anton. Ik vloog meteen de trap af naar de living en riep naar mijn man kom eens zien ik denk dat je hiervan meteen weg zult zijn. En zo ging het dan ook hij was er meteen van weg net als ik, maar mijn eeuwige twijfelaar (mijn man is namelijk weegschaal van sterrebeeld) vroeg om er toch nog een nachtje te mogen over slapen. Natuurlijk de dag erop was mijn eerste vraag en heb je er nog eens over nagedacht, wat meteen een enthousiast ja opleverde. het adoptieformulier werd online ingevuld, en voor we het goed en wel beseften waren er de eerste telefonische contacten en snel daarop het huisbezoek en nog dezelfde week van het huisbezoek kregen we de zegen van Galgo Aid en konden we met de opvangmama van Anton afspreken om Anton eens te gaan bezoeken samen met onze hond Jacky. Op zaterdag 26 oktober was het dan zover en was het liefde op het eerste gezicht met Anton zodat er meteen een datum vastgelegd voor de officiële adoptie en dat werd 10 november de dag van de wandeling te Landen, wat dan ook meteen onze eerste wandeling werd met ons nieuwe gezinslid.

Er was nog plaats...

Wat doe je als je nog plaats hebt; plaats in je hart? Dan ga je op zoek...
Wat doe je als je nog plaats hebt; plaats in je huis? Dan zorg je voor meer leven in huis...

Zo was het ook bij ons. Er was, naast de twee poezen, Filou en Plumeau, nog plaats in ons hart en in ons huis, plaats voor een leuke hond.
Maar zoals wel vaker voorkomt, kwamen de initiële wensen van mijn man en ik niet echt overeen... Dus gewapend met een beetje overtuigingskracht, websites laten lezen, foto's laten zien,... je kent dat wel, alle vrouwelijke overtuigingskracht uit de kast gehaald om mijn ventje te overtuigen van zo'n mooie elegante, ranke Spaanse langneus...

Oktober 2011 kwam Binaca aan in Belgie en verbleef ze tijdelijk bij een opvanggezin.

Dolores of Lore verteld :

Het wordt stilaan tijd dat ik eens iets van me laat horen, want ondertussen woon ik al bijna een jaar bij mijn vrouwke en Eliesje ! Ik heb het hier ontzettend naar mijn zin – ik heb de beste zetel in de living weten te bemachtigen. De ganse ochtend lig ik daar te soezen, ik kom er alleen uit als er iets lekkers te rapen valt. Vroeger vergaten ze al eens iets op te bergen, en dan kon ik het stiekem pikken en opeten, maar ze hebben me door, denk ik … De laatste tijd is er niks meer te vinden in de keuken, alhoewel ik onlangs zo’n vreemd ding gevonden had dat het vrouwke soms op haar neus zet. Waarom ze dat doet (of beter gezegd deed) weet ik niet ! In ieder geval ik heb er mijn tanden eens ingezet en het vrouwke was verdorie boos L Hoe kan dat nu ?

Anna en Remi vertellen :

Als klein kind, en zoals elk kind zaagde ik vroeger voor een hond thuis. En als enig kind had ik nood aan een maatje. Een beetje later adopteerden we een kruising labrador waar ik lief en leed mee deelde tot mijn 16de en met ongelooflijke pijn afscheid van moest nemen.

We hadden zoveel verdriet dat we thuis besloten om geen hond meer te nemen, te veel verdriet achteraf vonden we.

Ik studeerde af in het middelbaar en ging verder studeren. Mijn vriend ging natuur- en bosbeheer studeren en ik dierenzorg, in onze vrije tijd waren we altijd aan het wandelen en bezig met de natuur en dieren.

Jaren later begon het terug te kriebelen. Ik ben veel thuis voor school en ga veel wandelen en in de stad mogen honden in veel winkels binnen... dus waarom niet terug hondje nemen? Een hondje die een gouden mandje zoekt?

Ik herinner me nog heel goed toen ik Magra (inmiddels omgedoopt naar Patrasche maar ik zal ze in dit verslag om gemakshalve Magra noemen) op woensdag 6 oktober 2010 bij haar opvanggezin Gwen en Sjoerd heb opgehaald.

Ik reed er met gemengde gevoelen naar toe want thuis had ik een roedel die het goed met elkaar kon vinden, bestaande uit Erko, mijn Amerikaanse stafford, vier poezen en Biko de roodstaartpapegaai, die het gewoon was om alle dagen uit zijn kooi te komen en in huis rond te vliegen. Hij denkt dat hij de baas is, daagt de andere dieren allemaal uit en als ze te dicht komen valt hij ze aan. Ze hebben allemaal respect voor hem maar ik vroeg me af hoe Magra zou reageren. Met Erko had ze reeds vroeger contact gehad en dat was goed verlopen.

21 oktober, mijn lieve Duende is overleden. Mijn Duende-ke, mijn schatje, mijn o zo bange hondje die veranderd was in een echte deugniet… Eventjes geen nieuwe hondjes meer voor mij, heel veel verdriet en ik had nog Fiona. Ook zo’n grote schat…

Fiona begon te wennen aan het alleen zijn, ze begon weer te crossen in de tuin, kwam weer opgewekt, voor haar was het weer goed en het baasje blij natuurlijk om terug de “oude” Fiona terug te zien.

Na een halfjaar toch nog eens surfen van de ene site naar de andere site, gewoon, zomaar eens ;-) , overal zijn ze, de hondjes die een huisje zoeken, heel veel leukerds, grappige, deze-ziet-er-zo-lief-uit, mooie… Van alle soorten en maten.