21 oktober, mijn lieve Duende is overleden. Mijn Duende-ke, mijn schatje, mijn o zo bange hondje die veranderd was in een echte deugniet… Eventjes geen nieuwe hondjes meer voor mij, heel veel verdriet en ik had nog Fiona. Ook zo’n grote schat…

Fiona begon te wennen aan het alleen zijn, ze begon weer te crossen in de tuin, kwam weer opgewekt, voor haar was het weer goed en het baasje blij natuurlijk om terug de “oude” Fiona terug te zien.

Na een halfjaar toch nog eens surfen van de ene site naar de andere site, gewoon, zomaar eens ;-) , overal zijn ze, de hondjes die een huisje zoeken, heel veel leukerds, grappige, deze-ziet-er-zo-lief-uit, mooie… Van alle soorten en maten.

Met mijn vorig galgoteefje Alfa bezocht ik reeds oudjes in het Salvatorrusthuis. Maar in de lente van vorig jaar is ze jammer genoeg reeds op de ouderdom van 9 jaar overleden aan de gevolgen van Leishmania.

Lang ben ik evenwel niet zonder windekindje gebleven. In augustus 2012 vond ik Yzar op de website van Galgo Aid. Het was want men kan zeggen "liefde op het eerste gezicht". Yzar verbleef in opvang in Belgie. Bij de kennismaking bleek dat ze toch nog een beetje timide maar mijn jarenlange ervaring als honden (mensen) opvoeder en het feit dat zij zich uit zichzelf herstelde, deed mij er toe besluiten haar een kans te geven. Binnen de kortste keren werd Yzar mijn beste maatje. Na een drietal weken aan mekaar te wennen en met haar nieuwe omgeving op een rustige manier kennis te hebben gemaakt, besloot ik dat de tijd rijp was om haar het rusthuis eens te laten ontdekken.

Hallo, Ik ben Amy en dit is mijn verhaal met een happy end dat begint in Spanje ...

Net zoals zovele galgootjes op het einde van het jachtseizoen, was ik niet langer gewenst. Gelukkig voor mij kwam ik terug bij Arca de Noa en stelde Mateo me voor aan Galgo Aid Europe. Zo maakte ik al snel de reis naar Belgie en mocht ik de kneepjes van het 'familie honden vak' leren bij Lily en Rony te Koksijde, mijn opvanggezin. Bij Lily en Rony had ik ook veel hondenvriendjes en met Ralf kon ik lekker ravotten maar ook heerlijk dicht naast mekaar liggen luieren.

Reeds een paar weken later kwamen mijn nieuwe mama en papa mij bezoeken, samen met Kenzo, die mijn nieuwe broertje zou worden.

Beste allemaal, mag ik jullie voorstellen: Sheriff en Dylan, de twee schatjes die bij ons gezin horen sinds december 2012.

Wat begon met het bijwonen van de Andalusische paardenshow op de dierenhappening te Genk, heeft uiteindelijk geleid tot de adoptie van twee Galgo's van GAE ! Mijn man en ik wandelden die dag samen langs de standen en kraampjes; onze zoon en zijn vrienden namen een andere route. We spraken af 's middags in het cafetaria. En ja hoor: "Of we die mooie viervoeter met guitige oogjes en kort staartje ook hadden gezien?" Mijn man en ik hadden inderdaad ook gefascineerd staan kijken naar die prachtige, jonge hond.

En alle drie dachten we hetzelfde. Het was nu al twee jaar geleden dat onze trouwe labrador Pluto was overleden. Misschien wel tijd voor een nieuw avontuur? Maar we wilden zeker niets overhaast beslissen en dus gingen we nog een keer samen naar de infostand van GAE. De medewerkers waren allemaal even vriendelijk en hebben ons op de hoogte gebracht van de structuur en de werking van de organisatie. Wat ons daarin vooral aansprak was 'het welzijn van het dier' dat steeds centraal staat.

Hoi iedereen, hier ben ik weer de Nico euh nee nee, ik heet Beau nu ;-)

Intussen ben ik bijna 10 maanden hier in Belgie en ik heb het erg naar mijn zin. Mijn baasjes zijn zo tevreden over mij en vonden dan ook dat het tijd werd voor een extra knuffelvriendje voor hen en mij. Nu hebben ze toch wel een bruine "Pigglie Wigglie" geadopteerd zeker ?

Ze hadden hem gezien op de website van Galgo Aid Europe (waar ik ook van kom he) en waren direct verkocht toen ze zijn snuit zagen. Zijn naam is Atilla en hij komt van het asiel van Kimba te Chiclana.

Het verhaal begint op 6 oktober 2003. Toen werd ik, Lisa, geboren. Al vanaf iets na mijn geboorte was ik gefascineerd en geïnteresseerd in dieren. Mijn oma had twee honden waarmee ik heel veel bezig was en heel graag mee ging wandelen. Mijn interesses wisselden door de jaren maar mijn liefde voor honden verminderde niet. Regelmatig kwam de vraag of ik een hondje kreeg. We keken af en toe eens naar het aanbod van de omliggende asielen maar verder dan dat kwam het niet. Mama en papa waren bang voor de problemen die een hond met zich mee zouden brengen. Intussen verhuisden we naar een appartement daar we een huis lieten bouwen. We hadden plots veel tijd. Wilden we echter iets doen, dan waren we verplicht om naar buiten te gaan. Waarom dan geen hondje in huis nemen? Dat was misschien een goede reden om naar buiten te gaan en te bewegen. We gingen naar een asiel daar papa geen puppy wilde maar een ‘afgedankte’ hond wilde helpen. Het bezoek aan het dierenasiel viel echter tegen. De mensen waren weinig realistisch en vonden dat de hond ’s nachts op het bed moest liggen waardoor papa er met een slecht gevoel buiten ging.