Dit is het verhaal van een mooie Galgo die toch niet zo makkellijk te plaatsen was, maar uiteindelijk toch zijn Gouden Mandje gevonden heeft .....

Fase 1 : In opvang bij Patricia en Herwig:

…februari 2016

Herwig was samen met enkele Galgo Aid-vrijwilligers op bezoek geweest in Arca de Noe en bracht Teo mee naar huis. Onze nieuwe opvanghond heeft een zwaar leven achter de rug. Gevonden met een zware ketting om zijn hals, vastgebonden aan een kooi met amper bewegingsvrijheid.

Na een lange reis met veel vertraging (omdat de honden op de vlucht naar Luik gezet waren) kwam hij uiteindelijk in Zaventem aan. Teo was zo angstig en onder de indruk dat hij niet uit zijn transportkooi durfde te komen.

Eenmaal thuis zocht hij zijn schuilplaats in een mandje in onze slaapkamer, waar hij zich beschut en veilig voelde. Hij genoot duidelijk van de aandacht en de knuffels. Stilaan probeerden we zijn domein uit te breiden door zijn etensbak verder en verder van de mand weg te plaatsen. Zo werd onze man zekerder en zekerder in huis en bloeide stilaan open. Alles buitenshuis was echter   zeer beangstigend. Wij wonen in het centrum van Antwerpen en al de drukte, de mensen en het verkeer maakten het bijna onmogelijk om met hem te gaan wandelen. Ook meegaan met de auto was in het begin het probleem, hij kwijlde alles onder van de stress. Eenmaal in de natuur, genoot hij wel duidelijk van het wandelen.

Ondertussen hadden we ook een tweede zorgenkindje in huis: Rosauro die met een gebroken achterpoot aan zijn bench gekluisterd was. Lieve Teo was en fantastische gezelschap hond voor hem, hij week geen duimbreed van de bench en was dolgelukkig als Rosauro er eens uit mocht. Jammer genoeg had hij aan zijn goede vriend geen steun buiten om zijn angst te overwinnen.

Daarom werd, in samenspraak met de adoptieverantwoordelijken, beslist om Teo naar een ander opvanggezin te doen. Met spijt in ons hart, maar wetende dat dit beter zou zijn voor hem, namen we afscheid van onze lieve vriend.

Patricia en Herwig 

Het was 4 Oktober 2015 en wij gingen gezellig met Danko naar Doggy Day, totaal niet van plan om de eerste jaren nog een hondje bij te nemen, allé ik wel, maar Rony niet. Onze Danko beleefde daar in Oss de dag van zijn leven. Wij zagen hem openbloeien tussen al die andere honden en Rony ontdekte ondertussen een ras waar hij eigenlijk nog niets van wist: de Podenco! Vooral de grotere dan, wit met vlekken ! Ineens besloot hij dat er toch nog wel plaats was in ons gezin, dat er misschien nog wel een Podenco bij kon ... maar dan als Danko wat ouder en rustiger was ! Wij hadden een goeie babbel over Podenco's met Natalie en Susan, die er ervaring mee hadden en ja er ging er wel eentje komen, later...

5 Oktober 2015, 22.00 uur : ik wil mijn pc afsluiten en kijk toch nog maar even naar facebook en wat blijkt ? Heeft Gwen daar toch niet juist een paar honden ter adoptie op gezet,waaronder een mooie witte Podenco met vlekken...Picasso. Rony kwam uit de badkamer om te gaan slapen en ik riep hem hem om even te kijken en hij zegt dadelijk “stuur maar een bericht naar Gwen”! Ook ik was direct verliefd op Picasso en dacht,niet twijfelen,direct doen. Dus een PB’tje naar Gwen die gelukkig snel antwoorde met het e-mail adres van de adoptieverantwoordelijke. De volgende morgen toch maar even Rony op het werk opgebeld om te horen of hij noch wel wou :) En het antwoord was uiteraard jaaaaaaaaa !

Verliefd op een plaatje van een pupje van GAE

We waren al langere tijd op zoek naar een 2e hond die past bij onze eerste Spaanse schat. Het liefst nu een pup,leuk om samen met onze 2 kinderen een pup op te voeden na de volwassen honden die de kinderen in hun leven hebben leren kennen. Heel veel honden bekeken en zelfs gedacht aan een teckel pup …maar nee dat was het niet. Als je eenmaal een Spaanse hond in huis hebt kun je en wil je niet anders meer. Er moest een 2e Spaanse schone bijkomen .

In september 2014 gebeurde het onvermijdelijke, we moesten afscheid nemen van Sammy, onze Jack Russell die vijftien jaar lang onze trouwe beste vriend was geweest. Het afscheid was zo pijnlijk dat we (voorlopig :)) besloten hadden geen hond meer in huis te halen. Maar een huis en een gezin waar altijd een hond heeft bijgewoond, is niet hetzelfde zonder hond. Het duurde dan ook niet lang of het kriebelde alweer om nieuw leven in huis te halen. Mijn vrouw overhalen om nog een hond in huis te halen ging een hele klus worden, dacht ik. Maar toen ik al surfend op de site van Galgo Aid kwam, ( als er een hond in huis kwam, was een adoptiehondje de eerste keuze) zag ik Jorge, een prachtige podenco, hij zag er sierlijk uit, maar ook ondeugend, ik was meteen verkocht. En gelijk met mij ook de rest van het gezin. Het duurde niet lang voor we een adoptieaanvraag deden. En vanaf toen was het bang afwachten. Toen we na het huisbezoek van Vivianne telefoon kregen dat we Jorge bij Ingrid mochten gaan bezoeken in Lier, maakte ons hart al een sprongetje, zou deze knapperd echt van ons worden?

Opvangmama Ingrid vertelt 

Ook ***Paquera*** verovert dat speciale hartje in Nederland….

Een stille, mooie galga komt hier in opvang. Gelukkig is er nog veel plaats in de zetel en een mandje vrij, want wat ben jij moe….slapen, rusten dat is wat je wil doen. Neen mishandeld ben je niet, maar je hebt het duidelijk zwaar gehad. Lieve meid je krijgt alle tijd om tot leven te komen. En ja hoor, stilaan zien we een andere Paquera, ze geniet van wandelen, knuffelen , van alle kleine dingen, kortom gewoon van er mogen bij te zijn! Op wandeling, crossen, spelen en in het water plonsen... thuis de rustige genieter , 4 poten in de lucht, zacht heerlijk knorrend van geluk met een glimlach op je snoet. Hier word je helemaal warm van.

Dolores vertelt …

Ongeveer twee jaar woon ik nu ondertussen in mijn nieuwe thuis en ik ben er nog altijd super gelukkig !  Ik heb er het rijk voor mij alleen, ik krijg alle aandacht en wordt elke dag geknuffeld tot ik er moe van ben. Ik mag spelen en ravotten zo veel ik wil, én dat doe ik ook. Want moe zijn staat niet in mijn woordenboek !  Ik hoef jullie dan ook niet te vertellen dat ik het niet zo hoog opheb met katten en andere honden. Als ik ga wandelen en ik zie een andere hond, dan laat ik me duchtig horen, ze kunnen maar best uit mijn buurt blijven.  Maar weet je wat ??!! Een paar maanden geleden kwamen ze thuis op het idee om een speelkameraadje voor mij te zoeken. Ha nee, dacht ik bij mezelf – ’t zal niet waar zijn !  Op een dag kwam Galgo Aid langs en ze hadden een andere windhond bij.  Maar ik heb onmiddellijk duidelijk gemaakt dat ik geen andere hond op mijn erf wou. En ze zijn terug vertrokken, zonder binnen te komen. Voilà, opgeruimd staat netjes !  Een paar weken later kwamen ze echter terug : andere mevrouw en andere hond.  Die mevrouw was wel streng, brrr – maar de windhond vond ik wel OK.  Ja, daar kon ik wel mee opschieten … Nadien werd het stil rond een speelkameraadje en ik dacht dat het hele idee overgewaaid was, misschien maar beter zo !