(Bron  met toestemming gebruikt: http://jeliefstehond.nl/adoptiehond-uit-spanje/)

Dat ik nu een adoptiehond uit Spanje zou hebben, had ik zes jaar geleden nog niet durven dromen. Ik keek toen in de ogen van een Spaanse Galgo en dat veranderde mijn leven.

Het was rond Pasen en ik was op bezoek bij mijn ouders in Spanje. Zoals elk weekend gingen ze petanque spelen met vrienden. Ik zat er op een bankje naar te kijken, toen ik een man zag wandelen met 2 honden: een windhond en een Berner Sennen.

Een hard hondenleven

Hoe dichterbij hij kwam, hoe duidelijker ik kon zien dat de dieren een hard leven gekend hadden. Ze liepen sloom en houterig met hun kop wat naar beneden. Toch zag ik dat het geen oude honden waren.

De man wist mij te vertellen dat ze uit het asiel kwamen. De Berner Sennen was opgehangen aan een boom gevonden en maar net van de verstikkingsdood gered. De windhond, die een Spaanse Galgo bleek te zijn, had nog maar een halve staart. Zijn vacht zat onder de littekens en zijn buik was blijkbaar als asbak gebruikt.

Heel voorzichtig aaide ik hem. Hij keek me aan en de trouwe dankbare blik van die mooie bruine hondenogen zou ik nooit meer vergeten. Het liet me niet meer los, de blik van die hond stond in mijn geheugen gegrift.

Op zoek naar informatie over adoptiehond uit Spanje

Weer thuis struinde ik het internet af om meer te weten te komen over het ras. Het karakter sprak me aan, alhoewel ik het uiterlijk van windhonden in het algemeen niet zo mooi vond. Maar ja, schoonheid zit van binnen, weet ik nu ook.

Ik droomde al langer van een hond, maar voorlopig zou het bij dromen blijven, want ik was net gescheiden en woonde met mijn drie kinderen op een appartement. Een ding wist ik echter zeker: ooit zou ik een Galgo een gouden mandje geven!

Problematiek van adoptiehonden uit Spanje

Ondertussen verdiepte ik mij in de Spaanse hondenproblematiek, las (regelmatig met tranen in de ogen) over de Galgo’s en Greyhounds in Spanje.

Ik las over hoe de Spaanse jagers hun honden als gebruiksvoorwerpen afdanken bij slechte prestaties. Hoe ze de chip uit hun vlees snijden zodat de eigenaar niet achterhaald kan worden, hoe ze gedumpt worden, levend begraven, gestenigd, aangereden, opgehangen… Ik las over het belachelijke bijgeloof van de Spaanse jager: hoe harder een Galgo lijdt in dit leven, hoe beter de volgende Galgo zal zijn.. Wat een narigheid! Hoe meer ik las, hoe meer liefde ik voelde en hoe mooier ik het ras begon te vinden.

Een adoptiehond via Galgo Aid

Jaren later was het dan eindelijk zo ver. Ik woonde in een huis met grote tuin, had een stabiele gezinssituatie en ik was eindelijk klaar voor mijn eigen Galgo. Ik bezocht verschillende websites van instanties die honden ter adoptie aanbieden.

Honderden hondensnoetjes keken me vanaf het computerscherm verwachtingsvol aan. En dan moet je een keuze maken.

Ik heb enorm veel bewondering en respect voor iedereen die zich inzet voor dierenleed in de wereld. De website die mij hierbij het meeste aansprak (en dit was puur een gevoel) was die van Galgo Aid Europe vzw

Van adoptieaanvraag tot plaatsing

Ik vulde online een adoptieaanvraag in en hiermee was het startschot gegeven! Hierna volgde een hele reeks emails, telefoontjes, gesprekken en huisbezoeken.

Ze bekeken onze gezinsleden, checkten of de tuin wel Galgo-proof was en uiteindelijk werd ons Parchea voorgesteld. Een fijn zwart Galgoteefje van 3 jaar. Volgens Galgo Aid Europe zou zij het beste passen bij onze andere hond die we ondertussenhadden; een jonge Border Terriër, genaamd Luiz.

We gingen Parchea bezoeken bij het opvanggezin waar ze verbleef en na enkele dagen in spanning afwachten kregen we het verlossende telefoontje. We waren goedgekeurd als adoptiegezin en Chea (haar verkorte naam) mocht bij ons komen wonen!

Al snel konden we haar ophalen en toen ik haar thuis zag liggen op haar kussen, smolt mijn hart… Ze was graatmager en lag bang en ineengekrompen met grote ogen rond te kijken.

Mijn medelijden nam de overhand

Daarna maakte ik een hele grote fout! Ik noemde onze adoptiehond ‘my princess from Spain, land of pain’ en ik bediende haar als een ware koningin. Ik had zoveel medelijden dat ik haar alles gaf en alles toeliet.

Na enkele weken was mijn prinses verandert in Cruella de Ville. Zij bepaalde de regels. Wanneer zij dacht dat we ‘s morgens moesten opstaan, begon ze onophoudelijk te blaffen en aan de deur te krabben. Ze beet de stoelen kapot en stal alles waar ze bij kon komen. Luiz, haar partner in crime, beet vervolgens alles vakkundig stuk op de grond. Kleding, brillen, boeken, de post…. noem maar op.

Het werd een onhoudbare situatie en ik vroeg de mensen van Galgo Aid Nazorg om hulp. Ze vertelden mij wat ik eigenlijk zelf had moeten weten: strenger zijn, consequent zijn en veel structuur aanbieden.

Consequente opvoeding met structuur

Daarom gooide ik het roer volledig om: ik kocht een nieuwe zithoek waar de honden niet in mochten (de oude was ondertussen volledig gesloopt) en liet de deur opnieuw schilderen (want daar zat door het vele krabben geen likje verf meer op).

Daarnaast zorgde ik voor drie zeer gezellige slaapplaatsen op de grond en ik kocht een mand die ik vulde met pluchen knuffels en hondenspeelgoed waar ze naar hartenlust mee mochten spelen.  Ook maakte ik langere wandelingen en - zeker niet onbelangrijk - ik zei telkens zeer kordaat ‘NEE!’ tegen Chea wanneer ze iets deed wat niet mocht.

Langzaamaan keerde de rust terug in huis en kreeg ik er twee voorbeeldige honden voor terug.

Voorbeeldige huisgenoot onze adoptiehond

Ondertussen is onze adoptiehond Chea nu tweeeneenhalf jaar bij ons en zien we haar nog steeds openbloeien. Elke dag is ze iets vrolijker en blijer! Ze weet nu precies wat mag en wat niet mag. Ze is echt een voorbeeldige huisgenoot.

Nog wekelijks neem ik een kijkje op de website van Galgo Aid en als ik mijn hart liet spreken hadden we ondertussen al zeker vijf Galgo’s. Maar mijn verstand zegt dat er nu rust en evenwicht is en dat wil ik ook zo houden.

Ik draag nog steeds mijn steentje bij

Dus probeer ik op andere manieren mijn steentje bij te dragen voor "de adoptiehond". Zo doe ik elk jaar rond Kerstmis een kleine donatie en breng ik bij elk bezoek aan mijn ouders in Spanje een of twee hondjes mee op mijn vlucht die bij ons in België dan een tweede thuis krijgen.

Telkens geef ik ze af met tranen in de ogen. Ik heb het er altijd weer moeilijk mee om ze niet zelf te houden. Mijn vriend zegt dan: ‘Schatje, je kan ze niet allemaal nemen hé?!’ Ik troost me met de gedachte dat ze inderdaad vast en zeker ook hun Gouden Mandje bij een fijne baas zullen vinden!

Mag ik mezelf even voorstellen, mijn naam is Fredo, formally known as Fred.

Ik ben een leuke ruwharige podenco en ik heb in mijn jonge leven in Spanje gewoond, asiel ofzo heet dat.

Op een dag werd ik opgemerkt door mijn meter Ingrid en werd er gesproken over een reisje naar België. Blijkt dat er in België een gezin was waar een plaatsje was voor mij. Het werd wel heel spannend. Ik werd gewassen en geknuffeld en mocht met een grote vogel vliegen naar het  verre België. Eerst was ik wel wat schuchter, ik blafte immers geen Belgisch. Maar al snel bleek dat ik mij geen zorgen moest maken, met een Duitse Staande en een Amerikaanse Cocker zat ik in een multicultureel gezin en blaffen was geen probleem. Ik noemde Kappo en Loris al snel “broers” en we werden partners in crime. Ik leerde mijn huis kennen en mijn tuin en mijn wandelroutes…..tot er plots een huis op wielen voor de deur stond. Moest ik nu weer verhuizen? Maar nee, Kappo en Loris waren door het dolle heen, we gingen op vakantie of zoiets. Enfin, hoe het heet was niet belangrijk, het was een super ervaring. Omdat we allen zoveel tijd samen doorbrachten konden we elkaar al snel niet meer missen en mijn nieuwe mama en papa zijn ook leuke mensen. Ik liet ze dat snel merken met een likje. We wandelden veel en speelden veel. Op een gegeven moment moest Kappo iets gaan doen wat “canicross” heet. Ik mocht eens mee gaan kijken en dat zag er wel leuk uit. Op de camping mocht ik dan met papa al eens een stukje gaan joggen maar Kappo zei me dat een wedstrijd toch nog iets anders was en dat ik goed moest kijken. Hijzelf had alles geleerd van de beroemde cocker Ralf, helaas te vroeg heengegaan. Maar hij was een toptalent en hem evenaren is bijna onmogelijk volgens Kappo. Enfin, ik liep graag dus ik jogde lekker mee.

Op mijn eerste verjaardag, op 1 september, heb ik een heuse fiesta gekregen van mama en papa, compleet met tent, tuinfeest, ballonnen en veel cadeau’s. Ik was nu volwassen en officieel lid van het gezin. Hoe cool is dat hé!

Dit is het verhaal van een mooie Galgo die toch niet zo makkellijk te plaatsen was, maar uiteindelijk toch zijn Gouden Mandje gevonden heeft .....

Fase 1 : In opvang bij Patricia en Herwig:

…februari 2016

Herwig was samen met enkele Galgo Aid-vrijwilligers op bezoek geweest in Arca de Noe en bracht Teo mee naar huis. Onze nieuwe opvanghond heeft een zwaar leven achter de rug. Gevonden met een zware ketting om zijn hals, vastgebonden aan een kooi met amper bewegingsvrijheid.

Na een lange reis met veel vertraging (omdat de honden op de vlucht naar Luik gezet waren) kwam hij uiteindelijk in Zaventem aan. Teo was zo angstig en onder de indruk dat hij niet uit zijn transportkooi durfde te komen.

Eenmaal thuis zocht hij zijn schuilplaats in een mandje in onze slaapkamer, waar hij zich beschut en veilig voelde. Hij genoot duidelijk van de aandacht en de knuffels. Stilaan probeerden we zijn domein uit te breiden door zijn etensbak verder en verder van de mand weg te plaatsen. Zo werd onze man zekerder en zekerder in huis en bloeide stilaan open. Alles buitenshuis was echter   zeer beangstigend. Wij wonen in het centrum van Antwerpen en al de drukte, de mensen en het verkeer maakten het bijna onmogelijk om met hem te gaan wandelen. Ook meegaan met de auto was in het begin het probleem, hij kwijlde alles onder van de stress. Eenmaal in de natuur, genoot hij wel duidelijk van het wandelen.

Ondertussen hadden we ook een tweede zorgenkindje in huis: Rosauro die met een gebroken achterpoot aan zijn bench gekluisterd was. Lieve Teo was en fantastische gezelschap hond voor hem, hij week geen duimbreed van de bench en was dolgelukkig als Rosauro er eens uit mocht. Jammer genoeg had hij aan zijn goede vriend geen steun buiten om zijn angst te overwinnen.

Daarom werd, in samenspraak met de adoptieverantwoordelijken, beslist om Teo naar een ander opvanggezin te doen. Met spijt in ons hart, maar wetende dat dit beter zou zijn voor hem, namen we afscheid van onze lieve vriend.

Patricia en Herwig 

Het was 4 Oktober 2015 en wij gingen gezellig met Danko naar Doggy Day, totaal niet van plan om de eerste jaren nog een hondje bij te nemen, allé ik wel, maar Rony niet. Onze Danko beleefde daar in Oss de dag van zijn leven. Wij zagen hem openbloeien tussen al die andere honden en Rony ontdekte ondertussen een ras waar hij eigenlijk nog niets van wist: de Podenco! Vooral de grotere dan, wit met vlekken ! Ineens besloot hij dat er toch nog wel plaats was in ons gezin, dat er misschien nog wel een Podenco bij kon ... maar dan als Danko wat ouder en rustiger was ! Wij hadden een goeie babbel over Podenco's met Natalie en Susan, die er ervaring mee hadden en ja er ging er wel eentje komen, later...

5 Oktober 2015, 22.00 uur : ik wil mijn pc afsluiten en kijk toch nog maar even naar facebook en wat blijkt ? Heeft Gwen daar toch niet juist een paar honden ter adoptie op gezet,waaronder een mooie witte Podenco met vlekken...Picasso. Rony kwam uit de badkamer om te gaan slapen en ik riep hem hem om even te kijken en hij zegt dadelijk “stuur maar een bericht naar Gwen”! Ook ik was direct verliefd op Picasso en dacht,niet twijfelen,direct doen. Dus een PB’tje naar Gwen die gelukkig snel antwoorde met het e-mail adres van de adoptieverantwoordelijke. De volgende morgen toch maar even Rony op het werk opgebeld om te horen of hij noch wel wou :) En het antwoord was uiteraard jaaaaaaaaa !

Verliefd op een plaatje van een pupje van GAE

We waren al langere tijd op zoek naar een 2e hond die past bij onze eerste Spaanse schat. Het liefst nu een pup,leuk om samen met onze 2 kinderen een pup op te voeden na de volwassen honden die de kinderen in hun leven hebben leren kennen. Heel veel honden bekeken en zelfs gedacht aan een teckel pup …maar nee dat was het niet. Als je eenmaal een Spaanse hond in huis hebt kun je en wil je niet anders meer. Er moest een 2e Spaanse schone bijkomen .

In september 2014 gebeurde het onvermijdelijke, we moesten afscheid nemen van Sammy, onze Jack Russell die vijftien jaar lang onze trouwe beste vriend was geweest. Het afscheid was zo pijnlijk dat we (voorlopig :)) besloten hadden geen hond meer in huis te halen. Maar een huis en een gezin waar altijd een hond heeft bijgewoond, is niet hetzelfde zonder hond. Het duurde dan ook niet lang of het kriebelde alweer om nieuw leven in huis te halen. Mijn vrouw overhalen om nog een hond in huis te halen ging een hele klus worden, dacht ik. Maar toen ik al surfend op de site van Galgo Aid kwam, ( als er een hond in huis kwam, was een adoptiehondje de eerste keuze) zag ik Jorge, een prachtige podenco, hij zag er sierlijk uit, maar ook ondeugend, ik was meteen verkocht. En gelijk met mij ook de rest van het gezin. Het duurde niet lang voor we een adoptieaanvraag deden. En vanaf toen was het bang afwachten. Toen we na het huisbezoek van Vivianne telefoon kregen dat we Jorge bij Ingrid mochten gaan bezoeken in Lier, maakte ons hart al een sprongetje, zou deze knapperd echt van ons worden?