Liefste Massi,

In september 2018 kwam je bij ons. Toen ik op invaliditeit terecht kwam en niet meer kon gaan werken, kwam ik in een zware dip terecht. Jij hebt mij gered!

Wandelen zou heel goed voor me zijn maar wat was er nu leuk aan om alleen te wandelen... zo ging ik dus op zoek naar een beste vriend om samen met mij te wandelen en zo kwam ik bij GAE terecht. Ik had nog nooit een hond in mijn leven gehad en dus vol spanning begon ons avontuur. Ik werd natuurlijk op slag verliefd en samen met jou ontdekte ik de rust van de natuur, je vriendschap, je liefde en warmte, je gekke kuren en gekke sprongen!

Je was nogal aan de bange kant en soms nog steeds. De katten speelde wat baas over jou maar ondertussen liggen jullie al eens dicht bij elkaar in de zetel. Je bracht leven in ons gezin en elke dag bloei je nog steeds een beetje meer open. Je bent mijn vreugde, mijn troost en toeverlaat en je wijkt niet graag van mijn zijde, ik ook niet van de jouwe. Jou in ons leven hebben was een van de beste beslissingen die ik ooit nam in mijn leven. 

“Alles heeft een reden” zei een ex-collega mij... en volgens mij ben jij die reden mijn liefste Massi (Maximo) Je bent ieders beste vriend, speelt met groot en klein, je bent de grote liefde van je neefje en nichtje-hond. Kortom je bent mijn super held! Zo veel doorstaan en nog zo een gouden hart hebben! Ik zou je voor geen geld ter wereld nog willen missen!

Bedankt aan alle GAE leden en vooral Luc!

Debby

Otto &  Gabriel,

Lieve Gabriel, het heeft zijn tijd geduurd maar eindelijk is het hier, jouw adoptieverhaal. Je kan het niet overhaasten, dat is gewoon zo, je moet het verwerken, je moet het ergens een plaats geven en dan nog, kom je het elke dag tegen...maar dat is goed, dat mag want we moeten en mogen hem niet vergeten, onze grote lieverd Otto.

Dus een afscheid met heel veel verdriet en pijn, en dan nu een gelukkig nieuw begin. Nu is het ok, het kan.

Het leven ging verder, zonder Otto, we misten hem in alles. Ook Fluffy wist zich geen raad, haar soulmate, brother in crime was er niet meer.Triest en er was zeker geen plaats in ons hart voor een nieuw windekind, de gedachte alleen al deed ons wenen...Ook het “opvangen” lag helemaal stil, teveel verdriet.

Maar dan zien we een filmpje uit Spanje. Het lot? Wie zal het zeggen. Maar er had er eentje dringend onze hulp nodig. Heel raar we moesten er niet lang over nadenken: laat dat sukkeltje maar in opvang komen.

Ach Gabriel, tja een goede bewaarengel moet je gehad hebben. Wat een geluk dat de lieve mensen van Arca jou gevonden hebben. Ergens in een put, uitgemergeld, toegetakeld. Hoelang  heb je gezworven, hoe of wat is er met je gebeurd? Omdat het asiel geen optie was kreeg je de beste zorgen van een lieve Spaanse opvangmama...eten en slapen was het enige wat je kon en deed. Je vacht, je wonden, alles had tijd nodig, maar dan was je sterk genoeg om naar ons te vliegen.  En daar was je dan, beter, maar zoals wij het zeggen, precies een geplukt kieken. Nog een lange weg te gaan, maar wat we wel zagen waren die zachte lieve ogen, en een heerlijke toet!

Het beste van het beste, lekker eten, een zalfke hier en daar, een zachte mand  en een beetje bewegen, alles opbouwen,  alles met mate, want je kwam van ver. Er zat ook van alles in jouw rugzakje, verlatingsangst, plotse paniekreacties, verweer naar andere honden, alles normaal als je bedenkt hoe je hebt moeten overleven. Maar je vertrouwen in de mens was je nog niet kwijt, niet te begrijpen.

Alsof je voelde dat we nog niet konden beslissen  voor een adoptie, deed je zo je best en kroop je  zachtjes aan in ons hart. Er moest een knopje om en we moesten voelen dat we je echt al de liefde konden geven die je verdiende. Er moet hulp van boven gekomen zijn....een knipoogje van Otto dat het dik ok was....Lieve ENGEL  nu ben je van ons, we zijn HEEL GELUKKIG MET JOU!

Ingrid & Jan

de woefers en de poezen.

13 jaar geleden droomde ik er al van om een windhond te adopteren.

De kinderen waren nog jong en deden veel aan sport waardoor we te vaak weg waren.
Telkens als ik ergens een galgo/greyhound zag smolt mijn hart, ooit zou het er toch van komen.
In mei van 2017 waren we naar een bijeenkomst geweest over de adoptie van windhonden in het Antwerpse. Dit was serieus tegengevallen en toen hebben we besloten om toch nog te wachten tot we afscheid zouden moeten nemen van onze Yorkshire Terriër die ondertussen 11 jaar was. Maar toch bleef het knagen…

Op een dag kwamen we een dame tegen bij ons in de buurt die aan het wandelen was met haar 2 galgo’s, we spraken haar aan en hebben meer uitleg gevraagd (waar had zij geadopteerd, hoe de galgo in omgang was, tijdsbesteding enz…)
We kregen toen de informatie over GAE, op die dag is het pas goed begonnen. Regelmatig keken we op de website naar de te adopteren honden. In het najaar van 2017 zijn we voor de eerste keer mee gaan wandelen met GAE in West-Vlaanderen. Er waren die dag geen honden meer ter beschikking om  mee te wandelen, maar Luc stelde meteen voor dat ik met Beauke mocht wandelen, die vond dat helemaal niet erg. Ik ging die dag dolgelukkig naar huis. We bleven de website in het oog houden.
Mijn man was nog wat terughoudend want we zouden toch wachten, maar dat was natuurlijk zonder mij gerekend . Begin januari 2018 stond Natalia op de website, ze zou eind januari naar België komen.
Ik was meteen verkocht, maar moest wachten om het met mijn man te bespreken en hem proberen te overtuigen dat het ook met 2 honden wel zou lukken. Die middag beslisten we om een adoptieformulier in te vullen. Ik was helemaal in de wolken met het telefoontje van Luc voor een huisbezoek. Alles  gebeurde toen in een stroomversnelling. Begin februari 2018 gingen we nog een weekje naar het buitenland waar we vol ongeduld de foto’s van Natalia (ondertussen Nora), gestuurd door het pleeggezin mochten bewonderen. 

Nadat de kennismaking met Zita ons Yorkske goed was verlopen, kon het niet snel genoeg gaan. Eind januari was het barslecht weer, héél koud en het sneeuwde. Nadat onze omheining eindelijk klaar was na het barre weer konden we je op vrijdag 02 maart 2018 eindelijk gaan ophalen bij het pleeggezin. Zo ’n lieve mensen, je kreeg van Ann zelfs 2 zelfgemaakte kragen tegen de koude. Je moest wel afscheid nemen van je pleegbroers, Fredo, Kappo en Loris. 
Eens thuis, voelde je je redelijk snel op je gemak, je palmde de zetel in, dat zou jouw plekje worden. Je was bijna nergens bang voor, een klein beetje van de stofzuiger, maar dat ging héél snel over. We vermoeden dat je dus toch in een gezin moet hebben geleefd.

Wandelen doe je supergraag, mooi aan de lijn. Ik neem je soms ook mee om te lopen en dat vind je ook fijn. Ook al kan Zita soms raar uit de hoek komen, je trekt er je niet te veel van aan.
Jullie zijn vriendinnen, ook al liggen jullie niet pal naast mekaar, dezelfde zetel kan wel en daar kunnen we mee leven. Wat zijn we blij dat we er toch voor gegaan zijn, nog geen moment spijt gehad, integendeel we kunnen je niet meer missen lieve Nora!
We zijn één jaar verder en dolgelukkig! Ze heeft alles wat we hoopten te mogen verwachten van een windhond.

Ze is lief, aanhankelijk een echte knuffelmie en altijd bereidt om eten weg te kapen als de baasjes even niet opletten .
We zijn steeds héél goed geholpen door het GAE-team met vragen!
Een SUPERTEAM, waarvoor dank!
Hopelijk mogen we nog vele jaren genieten van onze 2 schatten en van de fijne wandelingen met het GAE-team!

Vivi - verhaal van een Rescue Dog

Adopt, don't shop

Lieve mooie Vivi,

Wat ben jij een fantastisch, dapper en flink galgo meisje !

Een 3 tal maandjes geleden kwam je aan ... zoo bang dat je was, ik moest je dragen in de luchthaven omdat je niet durfde te stappen op de gladde tegels van het luchthaven gebouw. Bij aankomst kwam je niet zelf uit de auto en moest ik je er zelf uitpakken.

De eerste 2 weken was je volledig geblokkeerd en stressed. Je leefde onder de trap in de gang en enkel als we je aanlijnden om te gaan wandelen kwam je langzaam mee. Je was zo onzeker en wist niet wat je overkwam, zodat je maar om de 24 uur pipi deed en het verder urenlang ophield ... Nadat er bij de dierenarts een echo genomen werd, kregen we gelukkig bevestiging dat er niets medisch aan de hand was. We gingen 4 tot 5 keer per dag wandelen zodat je toch maar iets zou doen. En dan werd je heeel uitbundig beloond en kreeg je je lievelingssnoepje. Zo gingen we langzaam van 1 keer op de 24 uur naar 2 keer op de 24 uur en intussen loopt dit allemaal prima. Je kende geen enkel huiselijk geluid ... waarschijnlijk had je als fokteefje altijd in een donkere schuur of hok geleefd. De ijskast die openging, de koffie die doorliep, de mixer, de muziek die opstond ... elke keer probeerde je je angst te overwinnen.

We bouwden de tijd die je in de woonkamer doorbracht stilletjes op, eerst een uurtje, dan 2 uurtjes, dan een halve dag ... tot jij aangaf 'ik kan niet meer' dan begon je te ijsberen en te piepen en lieten we je terug naar je veilig plekje in de gang gaan onder de trap. Lomootje voelde je onzekerheid heel goed aan en kwam dan bij jou liggen of staan alsof hij wou zeggen "Vivi, hier ben je veilig, er zal niets gebeuren".
Een 4 tal weken geleden was je gezellig buiten samen met Lomo en Robin. Ik wou snel even stofzuigen, iets wat we voordien om beurten deden, telkens als je was gaan wandelen. Je kwam eerst rustig kijken aan de schuifraam dus ik dacht 'hey dit is oke' ... tot je ineens naar binnen liep, recht op mij en de stofzuiger af. Ik zette deze onmiddellijk uit, maar het was al te laat, ik zag de paniek in je ogen en je draaide je om en vluchtte naar buiten. Volledig in paniek zocht je een uitweg en vanop de lounge zetel buiten probeerde je over de omheining van 2.20 te springen ... tijdens je sprong kon Robin je gelukkig opvangen ... ik mag er niet aan denken wat er anders was gebeurd.

Ook van de TV ben je wekenlang panisch geweest, dan ging je opnieuw op je veilig plekje in de gang liggen en zagen we jou niet meer. Sinds een 2 tal weken hebben we dit opgebouwd, eerst met een stilstaand beeld en jij aan de leiband een 10 tal meter verder op een kussen, samen met mij en Lomo, daarna met klank, een rustig programma ... En nu sinds 2 dagen, lig je los op een kussen in de living als de TV opstaat. Nog niet dichtbij, maar ook niet meer ver weg in de gang. Af en toe kom je eens tot bij ons voor een knuffel ... echt toppie, dan zijn we zooo trots op jou.
En dan vandaag de laatste stap ... Vivi eens lekker laten crossen en spelen op de hondenweide met Lomo ... You did it girl ! Heerlijk om jullie samen bezig te zien. Maar we bleven alert en gelukkig zag Robin de kat achter de draad eerst, zodat ik je tijdig kon aanlijnen, want jouw jachtinstinct is een ander aandachtspuntje waar we rekening mee moeten houden, buiten je angsten, je snelheid en dat je zo hoog kan springen.

Op 3 maanden tijd ben jij enorm geevolueerd en wij zijn blij dit te mogen meemaken en jou te kunnen ondersteunen hierbij. Blij dat je nu deel uitmaakt van ons gezinnetje en je Lomo zijn vriendinnetje bent !

(Bron  met toestemming gebruikt: http://jeliefstehond.nl/adoptiehond-uit-spanje/)

Dat ik nu een adoptiehond uit Spanje zou hebben, had ik zes jaar geleden nog niet durven dromen. Ik keek toen in de ogen van een Spaanse Galgo en dat veranderde mijn leven.

Het was rond Pasen en ik was op bezoek bij mijn ouders in Spanje. Zoals elk weekend gingen ze petanque spelen met vrienden. Ik zat er op een bankje naar te kijken, toen ik een man zag wandelen met 2 honden: een windhond en een Berner Sennen.

Een hard hondenleven

Hoe dichterbij hij kwam, hoe duidelijker ik kon zien dat de dieren een hard leven gekend hadden. Ze liepen sloom en houterig met hun kop wat naar beneden. Toch zag ik dat het geen oude honden waren.

De man wist mij te vertellen dat ze uit het asiel kwamen. De Berner Sennen was opgehangen aan een boom gevonden en maar net van de verstikkingsdood gered. De windhond, die een Spaanse Galgo bleek te zijn, had nog maar een halve staart. Zijn vacht zat onder de littekens en zijn buik was blijkbaar als asbak gebruikt.

Heel voorzichtig aaide ik hem. Hij keek me aan en de trouwe dankbare blik van die mooie bruine hondenogen zou ik nooit meer vergeten. Het liet me niet meer los, de blik van die hond stond in mijn geheugen gegrift.

Op zoek naar informatie over adoptiehond uit Spanje

Weer thuis struinde ik het internet af om meer te weten te komen over het ras. Het karakter sprak me aan, alhoewel ik het uiterlijk van windhonden in het algemeen niet zo mooi vond. Maar ja, schoonheid zit van binnen, weet ik nu ook.

Ik droomde al langer van een hond, maar voorlopig zou het bij dromen blijven, want ik was net gescheiden en woonde met mijn drie kinderen op een appartement. Een ding wist ik echter zeker: ooit zou ik een Galgo een gouden mandje geven!

Problematiek van adoptiehonden uit Spanje

Ondertussen verdiepte ik mij in de Spaanse hondenproblematiek, las (regelmatig met tranen in de ogen) over de Galgo’s en Greyhounds in Spanje.

Ik las over hoe de Spaanse jagers hun honden als gebruiksvoorwerpen afdanken bij slechte prestaties. Hoe ze de chip uit hun vlees snijden zodat de eigenaar niet achterhaald kan worden, hoe ze gedumpt worden, levend begraven, gestenigd, aangereden, opgehangen… Ik las over het belachelijke bijgeloof van de Spaanse jager: hoe harder een Galgo lijdt in dit leven, hoe beter de volgende Galgo zal zijn.. Wat een narigheid! Hoe meer ik las, hoe meer liefde ik voelde en hoe mooier ik het ras begon te vinden.

Een adoptiehond via Galgo Aid

Jaren later was het dan eindelijk zo ver. Ik woonde in een huis met grote tuin, had een stabiele gezinssituatie en ik was eindelijk klaar voor mijn eigen Galgo. Ik bezocht verschillende websites van instanties die honden ter adoptie aanbieden.

Honderden hondensnoetjes keken me vanaf het computerscherm verwachtingsvol aan. En dan moet je een keuze maken.

Ik heb enorm veel bewondering en respect voor iedereen die zich inzet voor dierenleed in de wereld. De website die mij hierbij het meeste aansprak (en dit was puur een gevoel) was die van Galgo Aid Europe vzw

Van adoptieaanvraag tot plaatsing

Ik vulde online een adoptieaanvraag in en hiermee was het startschot gegeven! Hierna volgde een hele reeks emails, telefoontjes, gesprekken en huisbezoeken.

Ze bekeken onze gezinsleden, checkten of de tuin wel Galgo-proof was en uiteindelijk werd ons Parchea voorgesteld. Een fijn zwart Galgoteefje van 3 jaar. Volgens Galgo Aid Europe zou zij het beste passen bij onze andere hond die we ondertussenhadden; een jonge Border Terriër, genaamd Luiz.

We gingen Parchea bezoeken bij het opvanggezin waar ze verbleef en na enkele dagen in spanning afwachten kregen we het verlossende telefoontje. We waren goedgekeurd als adoptiegezin en Chea (haar verkorte naam) mocht bij ons komen wonen!

Al snel konden we haar ophalen en toen ik haar thuis zag liggen op haar kussen, smolt mijn hart… Ze was graatmager en lag bang en ineengekrompen met grote ogen rond te kijken.

Mijn medelijden nam de overhand

Daarna maakte ik een hele grote fout! Ik noemde onze adoptiehond ‘my princess from Spain, land of pain’ en ik bediende haar als een ware koningin. Ik had zoveel medelijden dat ik haar alles gaf en alles toeliet.

Na enkele weken was mijn prinses verandert in Cruella de Ville. Zij bepaalde de regels. Wanneer zij dacht dat we ‘s morgens moesten opstaan, begon ze onophoudelijk te blaffen en aan de deur te krabben. Ze beet de stoelen kapot en stal alles waar ze bij kon komen. Luiz, haar partner in crime, beet vervolgens alles vakkundig stuk op de grond. Kleding, brillen, boeken, de post…. noem maar op.

Het werd een onhoudbare situatie en ik vroeg de mensen van Galgo Aid Nazorg om hulp. Ze vertelden mij wat ik eigenlijk zelf had moeten weten: strenger zijn, consequent zijn en veel structuur aanbieden.

Consequente opvoeding met structuur

Daarom gooide ik het roer volledig om: ik kocht een nieuwe zithoek waar de honden niet in mochten (de oude was ondertussen volledig gesloopt) en liet de deur opnieuw schilderen (want daar zat door het vele krabben geen likje verf meer op).

Daarnaast zorgde ik voor drie zeer gezellige slaapplaatsen op de grond en ik kocht een mand die ik vulde met pluchen knuffels en hondenspeelgoed waar ze naar hartenlust mee mochten spelen.  Ook maakte ik langere wandelingen en - zeker niet onbelangrijk - ik zei telkens zeer kordaat ‘NEE!’ tegen Chea wanneer ze iets deed wat niet mocht.

Langzaamaan keerde de rust terug in huis en kreeg ik er twee voorbeeldige honden voor terug.

Voorbeeldige huisgenoot onze adoptiehond

Ondertussen is onze adoptiehond Chea nu tweeeneenhalf jaar bij ons en zien we haar nog steeds openbloeien. Elke dag is ze iets vrolijker en blijer! Ze weet nu precies wat mag en wat niet mag. Ze is echt een voorbeeldige huisgenoot.

Nog wekelijks neem ik een kijkje op de website van Galgo Aid en als ik mijn hart liet spreken hadden we ondertussen al zeker vijf Galgo’s. Maar mijn verstand zegt dat er nu rust en evenwicht is en dat wil ik ook zo houden.

Ik draag nog steeds mijn steentje bij

Dus probeer ik op andere manieren mijn steentje bij te dragen voor "de adoptiehond". Zo doe ik elk jaar rond Kerstmis een kleine donatie en breng ik bij elk bezoek aan mijn ouders in Spanje een of twee hondjes mee op mijn vlucht die bij ons in België dan een tweede thuis krijgen.

Telkens geef ik ze af met tranen in de ogen. Ik heb het er altijd weer moeilijk mee om ze niet zelf te houden. Mijn vriend zegt dan: ‘Schatje, je kan ze niet allemaal nemen hé?!’ Ik troost me met de gedachte dat ze inderdaad vast en zeker ook hun Gouden Mandje bij een fijne baas zullen vinden!

Mag ik mezelf even voorstellen, mijn naam is Fredo, formally known as Fred.

Ik ben een leuke ruwharige podenco en ik heb in mijn jonge leven in Spanje gewoond, asiel ofzo heet dat.

Op een dag werd ik opgemerkt door mijn meter Ingrid en werd er gesproken over een reisje naar België. Blijkt dat er in België een gezin was waar een plaatsje was voor mij. Het werd wel heel spannend. Ik werd gewassen en geknuffeld en mocht met een grote vogel vliegen naar het  verre België. Eerst was ik wel wat schuchter, ik blafte immers geen Belgisch. Maar al snel bleek dat ik mij geen zorgen moest maken, met een Duitse Staande en een Amerikaanse Cocker zat ik in een multicultureel gezin en blaffen was geen probleem. Ik noemde Kappo en Loris al snel “broers” en we werden partners in crime. Ik leerde mijn huis kennen en mijn tuin en mijn wandelroutes…..tot er plots een huis op wielen voor de deur stond. Moest ik nu weer verhuizen? Maar nee, Kappo en Loris waren door het dolle heen, we gingen op vakantie of zoiets. Enfin, hoe het heet was niet belangrijk, het was een super ervaring. Omdat we allen zoveel tijd samen doorbrachten konden we elkaar al snel niet meer missen en mijn nieuwe mama en papa zijn ook leuke mensen. Ik liet ze dat snel merken met een likje. We wandelden veel en speelden veel. Op een gegeven moment moest Kappo iets gaan doen wat “canicross” heet. Ik mocht eens mee gaan kijken en dat zag er wel leuk uit. Op de camping mocht ik dan met papa al eens een stukje gaan joggen maar Kappo zei me dat een wedstrijd toch nog iets anders was en dat ik goed moest kijken. Hijzelf had alles geleerd van de beroemde cocker Ralf, helaas te vroeg heengegaan. Maar hij was een toptalent en hem evenaren is bijna onmogelijk volgens Kappo. Enfin, ik liep graag dus ik jogde lekker mee.

Op mijn eerste verjaardag, op 1 september, heb ik een heuse fiesta gekregen van mama en papa, compleet met tent, tuinfeest, ballonnen en veel cadeau’s. Ik was nu volwassen en officieel lid van het gezin. Hoe cool is dat hé!