Mijn dochter is gek op dieren en dieren zijn gek op haar. Altijd zo geweest, en dat zal wellicht altijd zo zijn. Waardoor er doorheen de jaren allerlei diertjes gered werden, zoals knaagdieren, katten, visjes en zelfs insecten, wormen en slakken. Maar in een rijhuis in een stad wonen zonder grote tuin of koer is geen ideale plek voor grote dieren, en ik vond dat je niet enkel plaats en middelen moet hebben als je een dier in huis haalt, maar ook tijd en aandacht. Ook haar papa (mijn ex) vond het geen goed idee aangezien hij vaak in het buitenland verbleef voor zijn werk.
Dat niet kunnen garanderen van voldoende aandacht en gezelschap zorgde ervoor dat ik keer op keer “neen” moest zeggen wanneer ze nog maar eens om een hond vroeg, een vraag die zich zo ongeveer maandelijks herhaalde, van haar vierde levensjaar tot haar zestiende: ik werkte immers buitenshuis en vond het te zielig om een hond een hele dag door alleen binnen te moeten opsluiten. Ik hield dus de boot af, ook omdat we een senior kat in huis hebben die ons te nauw aan het hart ligt om hem 7 dagen op 7 aan een misschien wel onstuimige hond bloot te stellen. Dus mijn dochter legde zich met tegenzin maar begrip bij onze weigering neer, en ging met buurhonden en asielhonden wandelen.
Mijn dochter is echter slim, doortastend en inventief: en toen ze middenjury begon te doen en dus aandacht en tijd kon garanderen wist ze niet enkel haar vader te overtuigen, maar bracht haar argumenten voor “toch een hond” zodanig goed dat ik – als grote windhondenliefhebber – eigenlijk geen tegenargumenten meer over had: ze kon en wou er zelf voor een hond zijn, de hond zou mee in co-ouderschap zitten, zou een stukje mobiel “thuis” zijn dat ze meenam, en een maatje als beschermende en helende balsem op haar ziel. Later zou blijken dat dit maar een fractie van de volledige positieve impact zou zijn.
Ik had slechts één voorwaarde: het moest een windhond zijn die met katten en kinderen kon. Ik vertelde over mijn ontzettend positieve ervaringen met de windhonden die ik gekend heb in mijn leven, over hoe anders ze zijn dan andere honden. Over hoe rustig en “laid back” ze kunnen zijn, hoe stil, hoe coöperatief zonder dat ze continu opdrachtjes verwachten. In mijn ogen zijn windhonden de “katten onder de honden”, en zijn ze ontzettend vriendelijk en goedhartig. Tenminste, als je geduldig genoeg bent om de juiste match af te wachten. En je terdege te informeren, hetgeen zij ook nauwgezet deed: mijn dochter las en bekeek alles wat ze te pakken kon krijgen over windhonden en het beloningsgericht benaderen van honden.
In de herfst startten we de adoptieprocedure. Ik zat ermee in dat haar co-ouderschapsverhaal in haar nadeel zou spreken - want welke organisatie wil nu een hond laten adopteren die de hele tijd mee geheenenweerd wordt? - maar we hadden het geluk om bij adoptieconsulente Ingrid terecht te komen, die openminded en begripvol genoeg bleek te zijn en onze situatie echt wou begrijpen om de perfecte match voor ons te vinden.
Dat matchen vraagt tijd en bedachtzaamheid, en ook loslaten wanneer de match niet ideaal blijkt te zijn. Hetgeen in de praktijk soms erg pijnlijk was, wanneer een bepaalde hond er op het eerste zicht compatibel uitzag maar in de praktijk bvb niet met katten of kinderen kon, of een meer ervaren hondeneigenaar nodig had. Soms was het echt een kwestie van rouwen wanneer een hond waar ze haar zinnen zo hard op had gezet toch geen goeie match was.
Staartje 2020 kwam er echter een hoopgevend bericht van Ingrid: ze had een ideale match gevonden, een prachtige, stabiele galgoreu die eerst nog even in een pleeggezin moest om te observeren welk vlees ze in de kuip hadden. In dat pleeggezin waren er andere honden en katten, hetgeen ik geruststellend vond ivm onze teergeliefde kater op leeftijd.
Ze vroeg of we er geen bezwaar tegen hadden dat hij “al” zeven jaar oud was, maar dat vond ik eigenlijk juist een groot voordeel:
iedereen lijkt altijd jonge honden of puppy’s te willen adopteren en de “oudjes” blijven helaas achter, terwijl zij meestal al veel meer basisvaardigheden onder de knie hebben. “A year under each paw” is een gekende uitdrukking waar er wel wat in zit: hondjes van +4 jaar zijn meestal een pak gebalanceerder en rustiger dan tweejarige pubers of onstuimige tornadopups.
De praktijk leek dat helemaal te bevestigen want de foto’s en verhalen die van uit het schitterende pleeggezin tot bij ons kwamen lieten ons een stabiele reu zien die goed opschoot met mensen, honden en katten, goed aan de leiband kon lopen en niet angstig was.
Na een maand observeren planden papa en dochter een bezoek in, en het bleek diepe liefde op het eerste zicht: een week later, op 1 februari 2021 (World Galgo Day dan nog wel!) was de knoop effectief doorgehakt. Twee weken later mocht Miso eindelijk bij ons komen en slaagde hij er in om ons allen in een mum van tijd hem in ons hart te doen sluiten.
Wat een fantastische match is hij! Hij klikt niet enkel met alle mensen in de twee gezinnen goed, maar richtte zich meteen goed op onze dochter, die hij als “mobiele thuis” ziet: Waar zij is, is hij, en omgekeerd: ze werden in no time twee handen op één buik. De kater heeft hem ook aanvaard, de ratjes vinden hem leuk, en geduldige vrolijkerd Miso vindt gewoon alles en iedereen leuk. Het wandelen aan de leiband en in de vele losloopweides en natuurgebieden vlakbij vindt hij zalig, en hij is perfect zindelijk en eet goed. Een rustige, vriendelijke reus die het liefst gewoon dichtbij je met zijn hoofd op je schoot of voet ligt. Wat een heerlijkerd.
Maar, dat is niet alles. Miso heeft méér impact dan dat, en ik ga niet teveel in detail treden, maar hij is zoveel meer dan een goede vriend en huisgenoot. Miso is een soort “verbinder” die voor babbels tussen mensen zorgt, voor leuke gespreksonderwerpen en anekdotes, voor gezamenlijke knuffels in de zetel, en voor grappige situaties die voor ontladingen en een fijne sfeer zorgen. Hij heeft exact het ideale temperament om met de kater om te kunnen gaan, maar ook met mijn jongere zoon, een autist met spreekangst en ook helemaal gek op Miso (en vice versa), waardoor ik hem ook weer makkelijker in de buitenlucht krijg, of in gesprek met klasgenootjes als Miso mee de zoon van school gaat afhalen. Hij is voor mij een extra motivatie en reden om naar buiten te komen, te bewegen, de zon op mij te voelen, en gesprekjes met andere mensen te hebben. Ik denk niet dat ik overdrijf als ik zeg dat op een kleine maand tijd onze levenskwaliteit verdubbeld is. Dankzij een windhond die wij net zoveel nodig bleken te hebben als hij ons.
Er zijn geen woorden om onze dankbaarheid hiervoor te kunnen vatten.
